– S’ka gjë për kolonelin?
Kolonelin e zu lemeria. Përgjegjësi hodhi thesin në sup, zbriti nga trotuari dhe u përgjigjë pa kthyer kryet:
– Kolonelit s’ka kush t’i shkruajë.
Nuk vajti drejt e në shtëpi, siç e kish zakon. Piu një kafe në rrobaqepësi, ndërkohë që shokët e Agustinit shfletonin gazetat. Kishte një ndjesi si t’ia paskëshin hedhur. Do të deshte më mirë të rrinte aty deri të premten e ardhshme, sesa të kthehej atë natë tek e shoqja me duart bosh. Por, kur u mbyll rrobaqepësia, s’pati nga t’ia mbante. Gruaja e priste.
– Asgjë, – e pyeti.
– Asgjë, – u përgjigj koloneli.
Të premten tjetër doli përsëri te motobarkat. Dhe, si për çdo të premte, u kthye në shtëpi pa letër. “ Prit e prit, na erdhi në majë të hundës, – i tha atë natë e shoqja.
– Durim prej bualli duhet të kesh për të pritur një copë letër pesëmbëdhjetë vjet rresht, siç ke pritur ti”. Koloneli u shtri në hamak për të lexuar gazetat.
– Duhet pritur radha, – tha. – Kemi numrin 1823.
– Qysh kur presim ne, ky numër ka dalë dy herë në lotari, – ia ktheu e shoqja.
Koloneli i lexoi gazetat si përherë, nga faqja e parë deri tek e fundit, duke përfshirë edhe njoftimet. Por kësaj radhe nuk u përqendrua dot. Gjatë leximit e kishte mendjen te pensioni i tij prej veterani. Nëntëmbëdhjetë vjet më parë, kur kongresi kishte nxjerrë ligjin, koloneli filloi një proces legalizimi që zgjati nëntë vjet. Pastaj u deshën edhe gjashtë vjet derisa ta fusnin në listë. Për kolonelin ajo pat qenë letra e fundit që kishte marrë.
Mbaroi pas sinjalit të ndalimqarkullimit. Kur po shkonte të fikte llambën, vuri re se e shoqja nuk kishte fjetur.
– E ke ende atë copën e gazetës?
Gruaja u mendua.
– Ehë, me letrat e tjera duhet të jetë.
Doli nga kunupiera dhe nxori prej dollapit një kuti druri me një tufë letrash të renditura pas datave e të lidhura me një llastik. Gjeti lajmërimin e një agjencie avokatore që merrte përsipër një gjestion aktiv të pensioneve të luftë.
– Qysh kur të thosha unë të ndërronim avokat, paratë do t’i kishim marrë e do t’i kishim ngrënë, – tha gruaja duke i dhënë të shoqit copën e prerë të gazetës. – Tani veç të na i fusin në qivur si indianëve.
Koloneli lexoi copën e prerë që kishte datën e dy vjetëve të shkuar. E futi në xhepin e këmishës së varur prapa derës.
– Halli është se për të ndërruar avokat duhen para.
– Aspak, – ia ktheu gruaja. – Mjafton t’u shkruash ta zbresin llogarinë prej pensionit, kur ta marrim. Kështu u leverdis.

* Gabriel García Márquez – Kolonelit s’ka kush t’i shkruaj.
* Përktheu nga origjinali: Aurel Plasari.