Mario Vargas Llosa. Përkthyer nga Orjela Apolloni.

Të gjitha gratë e bukura janë ato që unë i kam parë
ato që shkojnë rrugës me pardesy të gjata dhe me minifunde
ato që erëmojnë këndshëm dhe buzëqeshin kur i shikojnë.

Pa përmasa perfekte, pa taka të larta.
gratë më të bukura presin autobusin e lagjes sime,
ose blejnë çanta në tezgat e rrugës.
I lyejnë sytë si t’ua dojë qejfi
dhe buzët me karmin kinez.

Lule të shkretëtirës janë gratë
që kanë buzëqeshje në sy
që t’i ledhatojnë duart kur je i trishtuar
që i humbin çelësat në fund të palltos
ato që hanë pica në grup me miqtë
dhe qajnë vetëm me pak prej tyre
ato që i lajnë flokët dhe i lënë që t’i thajë era.

Bukuroshet e vërteta janë ato që pinë birrë
dhe nuk e masin sa patatina kanë ngrënë,
ato që ulen në stolat e parkut me qese me fara,
ato që ledhatojnë me ëmbëlsi qentë që afrohen për t’i nuhatur.
Damat e mrekullueshme me veshjet sportive të së dielës.
Ato që erëmojnë manaferrë dhe karamele.

Gratë e bukura nuk dalin në revista, ato i shikojmë te mjeku
dhe presin të dashurin të ngazëllyera me fustane me dredhëza
dhe qeshin të shkujdesura me shakatë e televizionit,
dhe e durojnë futbollin në këmbim të një puthjeje.

Gratë normale shpenzojnë bukuri, jo glamur,
konsumojnë buzëqeshjet duke parë në sy,
dhe kryqëzojnë këmbët e harkojnë shpatullat.
Dalin në fotografi të paretushuara, të rrethuara nga njerëz,
duke qeshur me zë të lartë dhe duke përqafuar
me lumturinë e grupeve të mëdha.

Gratë normale janë bukuritë autentike,
pa gomë dhe pa laps. Lulet e shkretëtirës janë ato që të rrinë në krah.
Ato që na duan dhe që i duam.
Vetëm se duhet të shohim përtej linjave, përtej syve të mëdhenj,
përtej këmbëve përmbi këmbë, përtej gjoksit marramendës.

Ornamente efemere, gjurmë të kohës, armike e formës dhe
armike e shpirtit. Marramendje divash dhe e qarë princeshash.
Bukuria e vërtetë gjendet në rrudhat e lumturisë. / KultPlus.com