Tregim nga Ibrahim Berisha

Melodi ish, por nuk kapej lehtë. Vinte nga veriu, që mund të ishte larg sa të hidhje një gur me gjithë forcën e të rriturit trupfortë. Por edhe kjo ishte vetëm hamendje. Në atë karrige ku po qëndroja për të humbur kohën kot, një të diele prilli, ende mirë pa marrë frymë gjallësia e bimëve, dëgjoja dhe vëzhgoja hutuar se nga po vinte ai zë.

Nuk kishte shtëpi tjetër më afër se dykatëshja, muret ngjyrë e kaltër dhe tjegullat e gjelbër. Aq më keq, më bëhej se ishte një fije e hollë audio, që herë ngjante në vaj e herë në këngë. Kisha hamendje në ish zë që vinte nga radioja “Melodia” se të tilla ishin aparatet në gjithë qytetin tonë, apo vinte nga gramafoni, nga pllakat e zeza që silleshin duke prekur gjilpërën e hollë të ndonjë aparati të vjetër. Binda veten ishte zë gramafoni se këputja e melodisë, që vinte në trajtën e zhurmës së shkëputshme, ndodhte për shkak të pluhurit që kish mbushur vijat e hollë, ku fshihej rikrijimi i këngës.

Cila melodi a këngë mund të ishte kjo? Mbasi, zhurma që kapej pjesërisht, dukej melodi, mendja lehtë të thoshe, ajo shtëpi e vetmuar sërish kishte aktivizuar gramafonin, dhe ndonjë melodi të traditës folklorike mbushte hapësirën e ftohët në dhoma e korridore. Dilte pwrtej, nw hapwsirw.

Ti nuk njeh askend kwtu, pse nisesh, mendova.

E ndoqa me hapa të vegjël zërin, por nuk arrija të dalloj tekstin e këngës, po melodia më bëhej gjithnjë e më e pashkëputshme, kështu pak nga pak edhe e njohur. Kur iu afrova shtëpisë, që ishte e mbështetur për dy kurora të mëdha frashri, më frikësoi dera që ishte krejt e hapur. Mas zamani ra lezeti, për herë të parë kuptova fjalët e këngës, e cila vazhdonte me tregimin për sëmundjen dhe humbjen e shpresës për jetë. Si s’u gjet derman për mu, qëndroja te dera dhe isha i trishtuar, mbasi kënga nuk përcillej me instrumente, po këndohej vetëm me zë të thatë. Zëri më bëhej aq i thatë sa më ngjante në erën e shkretëtirës që lëshon ndonjë fishkëllimë sa për të tundur bjeshkët e rërës. Rri këtu deri sa të përfundoj kënga, urdhërova veten, për të hequr edhe hamendjen që po më përcillte që nga dëgjimi i timbrit të parë. Trëndafilin e shtrëngova, prapë në shtëpi nënës me i shku’, thoshe fjalët këngëtari. Nga zgjatja e afshët e zërit, më bëhej se djali që këndonte fshihej mbrapa ndonjë dritareje, prej nga shpërndante copëzat e fjalëve të dhimbshme. Tash, e kuptova se nuk ishte gramafon as radio, po një burrë i vetëm këndonte brenda shtëpisë, e cila për një kilometër së paku, nuk kishte shoqe tjetër përreth. Mos ma thuaj nanës atë fjalë, se nuk ka nana tjetër djalë, vazhdoi djali

këngën e tij, që hapej nga dritaret e shtëpisë dykatëshe. Jehona e zërit më jepte kurajo të mendoj se ai ishte në katin e dytë. Hypi hoxha në minare, dilni shokë se unë kam vdekë.

Oh, thashë, oh çfarë hidhërimi i plotw, i papërmbajtur.

Pushoi pastaj zëri, dhe nuk kisha tjetër alternativë, pos të prisja. Prita, mund të ishin bërë tre minuta, por mbasi thirra disa herë: këngëtar, o këngëtar, dhe nuk mora përgjigje, vendosa të hyj në shtëpi. Gjithnjë pa u ndalur duke thirrur: këngëtar, o këngëtar. Askush nuk ishte në katin e parë, kërkova dhe shikova i befasuar, po nuk dukej se aty të kishte qenë njeri ka kohë. Pluhur, gjëra të vjetra, shpërndarë parregullt, erë e rëndë, kjo ishte e tëra në atë brendësi pushtuese. Nëpër rraqe, e mbeturina hipa shkallët, kërkova nëpër tre dhomat, pastaj edhe në banjo, e cila binte ndërmjet shkallëve dhe dhomës pa derë.

O këngëtar, këngëtar, nuk praja së thirruri.

Këngëtar, o këngëtar, dëgjova për herë të parë zërin që vinte nga jashtë dera. Ishte njw zw i panjohur.

Pse thërret me kaq frikë, pyeta pa mundur të përcaktoja në ishte i ri apo plak ai që po thwrriste. Kur ke frikë mos lësho zë, mos bëzaj, rri strukur në trishtimin e vetvetes, mendova.

Këngëtar, u qas përsëri zëri nga jashtë. U arsyetua: Nuk të shoh, por më solli zëri këtu dhe fjalët e dhimbshme që dalin nga këto dritare, e mbushin hapësirën me melodi pikëlluese.

Ishte nga gramafoni apo radioja, po nuk shoh këtu të ketë pasur ndonjëherë rrymë elektrike.

A je ti këngëtari, pyeti ai që po ngjite shkallët.

Asnjë përgjigje nuk dhashë. Unë nuk isha këngëtari, nuk më përkiste mua të flisja në emër të tjetërkujt.

Pse pret kot përgjigje, qortova heshtur. Në fund të fundit kush je t’i për të tw dhënë përgjigjen.

Kisha mbështetë fytyrën në dërrasën e majtë vertikale të dritares, po shihja figurën e njeriut që thërriste pak më parë: Këngëtar, o këngëtar!

Nuk paska pasur njeri, por unë paskam kënduar, thashë pasi hapa sytw.

Kalimtari iku i frikwsuar, tha: Çudi, nuk paska njeri!

Ndërsa shikoja hapësirën e gjerë përpara ia kisha lakminë vendosmërisë së tij për të ikur nga këtu sa më shpejt.

Gjynah kaq i ri, thosh ai duke u larguar. Vetëm pak çaste më parë, këndonte. Mbështetur duart në dërrasën e thatë të dritares, nuk shqitja shikimin nga figura që ndërsa ikte bëhej më e largët dhe më e vogël.

Nga libri në dorëshkrim me tregime “Aroma e pluhërit” / KultPlus.com