Disa e quajnë cikli i jetës, për të tjerët është një shenjë e indiferencës së kohëve të sotme.

Kur jemi të rinj jemi plot energji dhe të rrethuar nga miqtë e të afërmit. Pastaj krijojmë një familje dhe e kufizojmë dashurinë tonë aty. Por kur fëmijët tanë rriten dhe nisin jetën tyre, ndodh që ne mbetemi vetëm, dëshpërimisht vetëm.

Një zonjë e moshuar, nënë, gjyshe dhe stërgjyshe ka rrëfyer gjendjen e saj për një gazetë spanjolle. Ne ju ofrojmë përkthimin e letrës prekëse që na fton të reflektojmë se si sillemi me gjeneratat e vjetra.

E ka titullin: “Ato që kam dhe ato që nuk kam”.

“Kjo letër përfaqëson bilancin e jetës sime: unë jam 82 vjeçe, 4 fëmijë, 11 nipër e mbesa, dy stërnipër dhe një dhomë prej 12 metrash katrorë, nuk kam më shtëpi, as të dashurit e mi, por kam dikë që sistemon dhomën, ajo përgatit mua ushqim për të ngrënë dhe më bën gati shtratin, ajo më kontrollon presionin e gjakut dhe më lexon peshoren, nuk i kam më të qeshurat me nipat e mi, nuk mund t’i shoh më teksa rriten, përqafohen dhe luftojnë, disa prej tyre vijnë për të më takuar çdo 15 ditë, të tjerë çdo tre ose katër muaj, të tjerët, kurrë.

Unë nuk bëj më qendisje apo vezë të mbushura dhe madje as mish të grirë. Kam ende sudokun tim që më argëton pak dhe më ndihmon të kaloj pak kohën’.

“Unë nuk e di se sa kohë më mbetet, por unë duhet të mësohem me këtë vetmi, dhe përpiqem të ndihmoj ata që mund të jenë më keq se unë. Kur unë jam vetëm mund të shikoj fotot e familjes sime dhe disa kujtime që kam sjellë nga shtëpia, dhe kjo është e gjitha.

Unë shpresoj se gjeneratat e ardhshme do të kuptojnë se familja është ndërtuar për të pasur një të ardhme (me fëmijët) dhe t’ua kthejnë prindërve tyre kohën që ata u dhanë teksa i rritën”./konica.al