Nga Ibrahim Berisha

Një nga temat për të cilat jo rrallë dikutohet në shoqërinë tonë, a është liria ajo që duhet të jetë. A është ajo që është imagjinuar dhe kënduar pa u ndalur, për të cilën është sakrifikuar dhe investuar aq shumë. Së paku, të jetë e mirë e përgjithshme publike sikur ajri, apo shpresë, se një ditë e mirë publike do të jetë edhe uji që shpërthen me burime nga toka apo bie falë prej qielli.

…

Puna publike, edhe kjo politike, është edhe një mision për t’i shërbyer lirisë. Madje një nga detyrat kryesore. Prandaj, liria ka kuptimin e përgjegjësisë, edhe shumica e njerëzve frikësohen nga ajo, mendonte G.B.Shou. Ata që frikësohen më pak dhe që i hyjnë kësaj rruge, është e kuptueshme, me lehtë dhe më shpesh, janë edhe më të papërgjegjshmit e një shoqërie.

Misioni që marrin më të guximshmit, tregon edhe rasti i Kosovës në këto vite, jo gjithmonë është kreativ e konstruktiv.

Misioni personal që praktikohet aq shumë në Kosovë ndryshon agjendën publike, shndërrohet në amulli sociale dhe ikën në përmasën e iracionalitetit politik. Nuk është e çuditshme, pse ata pa u trembur, edhe kur kanë aq shumë thirrje për të reflektuar, ecin symbyllur në rrugën e humbur, të njohur nga publiku si pushtet personash dhe jo institucioni.

Kjo është ajo liria e azdisjes së pakufishme për pak njerëz.

Kur puna vjen ngusht, apo kërkohet mobilizimi oportun, misioni i komodëve e shmang kontrollin qytetar, prandaj shpiken kauzat e mëdha njëra pas tjetrës.

Në Kosovë mbijetohet politikisht vetëm me kauza.

Kosova është nëna e kauzave folk-romantike.

Ato janë azilet e arsyetimit të padiskutueshëm.

Se temat jetike të qytetarit janë të parandësishme për shtetin. Prandaj shteti duhet të identifikohet me personat e pushtetshëm dhe jo qytetarët.

Kauzat që i bartin këta persona të pushtetshëm të partive, me shumë shtet në misionin e tyre, i amnistojnë për të gjitha punët joligjore që i bëjnë, mbase ndonjëherë edhe pa e kuptuar edhe qëllimin e bërjes së tyre.

Kështu, të privilegjuarit, paraqiten dhe jetojnë si viktima sakrifikuese të papërsëritshëm. Shkurt e shqip: misionarë të përhershëm.

…

Një nga temat për të cilat jo rrallë dikutohet në shoqërinë tonë, a është liria ajo që duhet të jetë. A është ajo që është imagjinuar dhe kënduar pa u ndalur, për të cilën është sakrifikuar dhe investuar aq shumë. Së paku, të jetë e mirë e përgjithshme publike sikur ajri, apo shpresë, se një ditë e mirë publike do të jetë edhe uji që shpërthen me burime nga toka apo bie prej qielli.

Liria e mirë niset nga një kriter praktik: qytetarët janë të barbartë në detyrime dhe privilegje. Apo në privilegje dhe detyrime.

Kur mendohet ky kontekst domethënës i lirisë, pasi ka edhe të tjerë jo më pak të rëndësishëm, atëherë, kuptohet, bëhet fjalë për lirinë në kuptimin e plotë të saj. Ajo që duhet të jetë. E patransferueshme.

Në këtë kuptim, liria është e barbartë vetëm me lirinë dhe me asgjë tjetër.

…

Pjesa e vogël e lirisë nuk ekziston. Pjesa krijohet si një fiksion apo mashtrim që mbushë hapësirën publike me fraza dhe mesazhe stimuluese, propagandë

dhe tashmë edhe me fabrikimin e pandalshëm të lajmeve të rreme. Thjesht si manipulim dhe mashtrim.

Po mashtrimi dhe manipulimi janë të vështira për t’u larguar, veçmas në shoqëritë me fillime demokratike, aq më tepër, në shoqëritë e krizës, e cila krizë nuk pranohet reale në asnjë rast.

Prandaj kriza në arsim, shëndetësi, mjedis etj., nuk ekziston në Kosovë, sepse nuk pranohet. Thuhet me fjalë, por nuk punohet për ta ndryshuar.

S’ka çka të thuhet më shumë se sa përmasa drastike e anlfabetëve funksionalë.

Shmangia nga temat thelbësore ushqen përsëritjen e vuajtjeve.

Pse nuk pranohet kjo? I kthehemi edhe një herë pikërisht pozitës së identifueme të elitës si pjesë e procesit të ambalazhimit, mashtrimit. Kështu i quan edhe Gj. Sartori elitat falsifikatore, edhe intelektuale edhe politike.

Falsifikatorët e lirisë gjithmonë i bien borisë se ekziston qytetari i keq, i cili nuk i kupton elitat dhe kontributet e tyre të mira! Intelektualët thonë: Elitat janë më të avansuara se qytetarët, populli?

Ata mendojnë se jo elitat, por qytetarët, abuzojnë me lirinë.

Por, ana tjetër, shumica nuk është e detyruar të pranojë si të mirëqenë falsifikimin e pakicës.

Në fund të fundit: Liria e njeriut nuk ka të bëj më të drejtën se mund të bëj çkado që do, por të mos bëj atë që nuk do, shkruante Zh. Zh. Ruso. Të mos i imponohet vullneti rrënues i lirisë organike, pra./ KultPlus.com