Nga Atdhe Hykolli

Një veteran i luftës në Kosovë mbart peshën e një historie që nuk mund të harrohet. Ai ka parë gjithçka – pamjet e trupave të paidentifikuar, ndarjen nga fëmijët dhe gratë, humbjen e miqve që ishin më shumë se vëllezër. Gjatë luftës, ai ka jetuar çdo ditë me frikën se nesër mund të mos e gjejë shtëpinë, ose se do të jetë ai që do të bëhet viktimë e një eksodusi pa kthim. E ka parë luftën si një detyrë për të mbrojtur jetën, por shpesh ai ka pyetur veten: “A është ky çmimi i duhur?”

Kujtimet e natëve të gjata pa gjumë, të mbushura me frikë, trishtim dhe pafuqishmëri, janë ende të freskëta, si një plagë që nuk shërohet kurrë. Ka parë të rinjtë që u ndanë nga jeta për të mos u rikthyer më, ka dëgjuar britmat e të moshuarve dhe ka jetuar me dhimbjen e çdo humbjeje. Ajo që e bën edhe më të rëndë është ndjenja e pafuqisë që shoqëron atë, sepse, përkundër gjithë përpjekjeve, lufta ka lënë një shenjë të thellë dhe të përhershme.

Për shumë prej tyre, pas luftës nuk ka ardhur paqja. Ata janë kthyer në një realitet ku ata janë “veteranë” vetëm me emër, por shpesh shoqëria nuk kupton vuajtjet që vazhdojnë të përjetojnë brenda tyre. Ata janë të humbur në një botë që nuk i kupton, mes kujtimeve të luftës dhe pasigurisë që sjell jeta pa misionin për të cilin luftuan. Dhimbja e tyre nuk është vetëm fizike – ajo është një plagë e thellë shpirtërore që nuk mund të mbyllet me asnjë fjalë ngushëlluese.

Kur kthehen në shtëpitë e tyre, ata përballen me një botë të shkatërruar dhe një zemër të mbushur me dhimbje. Ata jetojnë me trishtimin që kanë humbur aq shumë, dhe shpesh ndjehen të huaj në botën që kanë shpëtuar. Ajo që i dhëmb më shumë është humbja e shpresës që dikur e kishin për një të ardhme më të mirë. Lufta nuk ka mbaruar për ta – ajo vazhdon çdo ditë, çdo natë, duke e ngrënë thellë shpirtin e tyre./ KultPlus.com