Rajneesh (11 dhjetor 1931-19 janar 1990), i njohur edhe si Acharya Rajneesh, dhe së fundmi si Osho, ishte një mistik indian dhe udhëheqës i lëvizjes Rajneesh në Indi.

Gjatë jetës së tij ai u pa si një udhëheqës i ri i diskutueshëm i lëvizjes fetare. Në vitet 1960 ai udhëtoi nëpër Indi si një folës publik dhe ishte një kritik vokal i socializmit, Mahatma Gandhi. Rajneesh theksoi rëndësinë e meditimit, ndërgjegjësimit, dashurisë, festimit, guximit, krijimtarisë dhe humorit që ai e konsideronte si të shtypur nga aderimin në sistemet e besimit statik, traditën fetare dhe socializimin.

Një lider i diskutueshëm, ai kishte miliona ndjekës në mbarë botën, dhe gjithashtu mijëra kundërshtarë. Besimplotë dhe i sinqertë, ai ishte një folës i talentuar i cili kurrë nuk u largua nga shprehja e pikëpamjeve të tij mbi tema të ndryshme, madje edhe ato që konsideroheshin tabu nga shoqëria konservatore. Ai u rrit për të qenë një adoleshent rebel dhe vuri në pikëpyetje normat ekzistuese fetare, kulturore dhe shoqërore në shoqëri. Ai filloi punën e tij si një mësues shpirtëror njëkohësisht, ndërsa nisi një karrierë profesionale si profesor filozofie. Përfundimisht ai dha dorëheqjen nga puna e tij akademike për t’u përqëndruar në karrierën e tij shpirtërore. Gjatë një periudhe kohe ai e ngriti veten si një mësues feje shumë popullor, jo vetëm në Indi, por edhe ndërkombëtarisht.

Ai gjithashtu shtoi lloje të reja të praktikës së meditimit.

Osho, për shqiptarët u bë më i njohur pas kundërvënies së tij ndaj veprave të Nënë Terezës. Ai tregonte për një letër që ia kishte shkruar Nënë Tereza, disa ditë pasi kjo e kishte fituar çmimin Nobel për paqe. Letrës, ajo ia kishte bashkëngjitur fjalët që Osho i kishte shkruar në gazetë: Mashtruese, sharlatane dhe hipokrite. Sipas tij mashtrues nuk ishte vetem ai person që mashtron dikë, por edhe që mashtron vetëvetën. Ai e konsideronte Nënë Terezën në këtë nivel. Sipas tij, shenjtorja me origjinë shqiptare nuk kishte pasur qëllime të këqija, por duke mashtruar vetëvetën, ka mashtruar edhe të tjerët. “Ajo ka qenë duke shërbyer të varfrit, por të varfrit kanë qenë duke u shërbyer prej shekujsh dhe varfëria nuk është zhdukur. Varfëria nuk është dukeu zhdukuar, duke i shërbyer ata”, konsiderontr mistiku dhe mësuesi spiritual nga India. Sipas tij, pranimi i çmimit Nobel nga Nënë Tereza, është një arsye pse atë e konsideron mashtruese të pavetëdijshme. Ai e justifikon këtë edhe duke shtuar se paratë e Nobelit nuk dihet se nga vijnë.

Osho arsyetonte tutje duke thënë se e ka quajtur Nënë Terezën “sharlatane”, sepse një njeri religjioz nuk do ta pranonte çmimin Nobel në asnjë mënyrë. Osho madje hidhte dyshimet se nga i kishte siguruar Nënë Tereza gjithë ato fonde për ushqime.

Megjithatë, ai mbetet një figurë popullore për gjithë botën, ndaj kemi përzgjedhur disa nga thëniet e tij. Disa nga aforizmat më të famshme janë:
– Ju ndiheni mirë, ju ndiheni keq, dhe këto ndjenja janë duke dalur nga vetëdija juaj, nga e kaluara juaj. Askush nuk është përgjegjës përveç jush. Askush nuk mund t’ju bëjë të zemëroheni dhe askush nuk mund t’ju bëjë të lumtur.
– Largojeni idenë për t’u bërë dikush, sepse ju tashmë jeni një kryevepër. Ju nuk mund të përmirësoheni. Ju duhet vetëm duhet ta dini, ta kuptoni atë.
– Pyetja e vërtetë nuk është nëse jeta ekziston pas vdekjes. Pyetja e vërtetë është nëse jeni gjallë para vdekjes.
– Jeta fillon aty ku mbaron frika.
– Frika më e madhe në botë është mendimi i të tjerëve, dhe momenti kur nuk keni frikë nga turma, ju nuk jeni më një dele, ju bëheni një luan. Një zhurmë e madhe lind në zemrën tënde, zhurma e lirisë.
– Bëni sa më shumë gabime, duke kujtuar vetëm një gjë: mos përsërisni të njëjtin gabim. Dhe do të zhvilloheni.
– Nëse e doni një lule, mos e këpusni atë. Sepse në qoftë se ju e merrni atë ajo vdes. Pra, nëse e doni një lule, lëreni të ekzistojë. Dashuria nuk ka të bëjë me posedimin. Dashuria ka të bëjë me vlerësimin.
– Ju keni nevojë për pushtet vetëm për të bërë diçka të dëmshme. Përndryshe dashuria është e mjaftueshme, dhembshuria është e mjaftueshme.
– Miqësia është dashuria më e pastër. Është forma më e lartë e dashurisë, aty ku nuk kërkohet asgjë, nuk ka kushte, ku njeriu vetëm jep e shijon.