Nga Eugena Gjoka.

Ti më dhe një zhgënjim,
Unë do të të jap një kryevepër,
Nëse guxove të më vësh si çmim
vuajtjen,
Unë si mundesi të lë ty përpjekjen.

Dhimbjen që kam do e hedh në fjalë,
Të gjithë trishtimimin në fjali,
Mbase do të të krijoj një strofë,
Me pak mund ndoshta do të kushtoj një
poezi.

S’të mbetet vend nga të endesh,
Mes shkronjash do të të shuaj,
Ditëzi , mendoj se je fatlum,
Si askush tjetër do jesh I përshkruar!

Kur një ditë rastësisht mbi timen poezi
do ndalesh,
Emocionet zemren do lëkundin,
Në kujtime të hershme do përplasesh,
Do kërkosh mes përfeksionit të gërmave
të mia rrugën.

Poetët janë ata që vuajnë më pate
thënë njëherë,
Tani këtë ndjenjë po mundohem të zgjoj
në ty,
Po pres të shkruash dicka të bukur,
Diçka të ndjerë, që kur ta lexoj të më
kujtohesh pikërisht ti!/filozofia.al/ KultPlus.com