Një intervistë e dikurshme e At Zef Pllumit është ajo çka i duhet për të reflektuar sot popullit shqiptar kudo.

Intervista është bërë në vitin 2005 dhe Pllumi është i shqetësuar për faktin se Kisha Katolike ka rënë në duart e të huajve.

82-vjeçari e quan veten të pafuqishëm për të ndikuar në përmirësimin e gjërave, në përgjithësi në shoqërinë shqiptare.

“Unë jam në moshë të thyeme dhe mund të thonë ‘ky asht i marrë’. Ama, kur ato që unë them nuk u pëlqejnë, më quajnë të marrë, kur u kanë pëlqye, thonë ‘ky di shumë’. Por tani që puna ka përfundue, mendimi em ndoshta nuk zen vend. Ne jemë nji popull që kemë kalua një diktaturë shumë të vështirë. Por, para kësaj diktature, përveç një periudhe shumë të shkurtë lirie, kemë kalue nji robni 500-vjeçare. Në këtë mënyrë, ky popull asht mësue që, edhe me i shtie opangën në gojë, nuk flet, as bërtet. Këtu nuk jam dakord me popullin tem”.

Kjo intervistë e ndjerë e At Zef Pllumit vjen në kohën e një dëshpërimi të përgjithshëm në opinionin publik dhe duket si një ‘gjamë’.

Vetë At Zef Pllumi në librin e tij ‘Rrno për me tregue’ ka treguar me kaq pasion se si e përjetoi ‘gjamën e fundit’ në Malësi, pak pasi regjimi komunist kishte vendosur ndalimin.

Zef Pllumi ishte frat françeskan, publicist e shkrimtar. Me prirje përgatitore për kah historia para se të ndërmerrte kalvarin, me të arritur lirinë merr ndër duar frerët kulturorë të trashëgimisë françeskane. shte 22 vjeç, kur më 14 dhjetor 1946 arrestohet dhe dënohet me tre vjet burg, dënim që vuajti pranë Burgut të Madh të Shkodrës dhe në kampet famëkeqe të Bedenit në Myzeqe, dhe Orman-Pojanit në Maliq. Me t’u liruar shkon herë në Shkodër e herë në Shëngjin, tek familja e tij, në vartësi të situatës. / KultPlus.com