Autore: Miranda Dobraj

Ma nuk i due urimet. Aq ma pak ato që pa pikë marre ta urojnë nji vit të mirë. S’jam t’u i dashurue ma festat, as dritat në shpirta të zymtë, në mendje të sëmura, e në trupa të lodhun. Vendi ynë të dhuron çmenduninë, të ban me e njoftë anën ma të fortë që me u msue me mbijetu.

Ky vend t’len me jetue në kasolle që uji t’pikë mbi krye pa ndje as marre e as mshirë për kryet tand që e mbush si një kofe. E mbush me t’pshurrt e vet, e të dhjeren munohet me ta shit, se i dhimbset me ta fal. Ta nxjerrë prej hunsh lecken që ta dhuron, e ni pesë eurosh që t’i gjun si qenit t’zgjebosun.

Nuk do me ditë se ça ki jep ti për venin tand, prej teje don veç voten, e hiç n’xhep si hynë a e ki smut nanen, a e ki t’lodhun me jetë baben, a bajnë zorrtë e fmive tu si nji bubullimë për shkak t’unjes, e as nuk i intereson muni i jot e i grus tande që munohuni për ni krodhe buke me e qit në sofer.

Prej teje nji sen i intereson me ta lyp voten, e bash ty e familjes tande ja bjen morten. Kshtu që mani n’men se unë s’due urime, s’due me ma urue me fjalët ma të ambla fillimin e nji Viti të Ri, kur çdo ditë e jetës m’shkruhet si epitaf.

Nuk due dhurata, as shpresa e andrra. Thjesht du me jetue si ai guri që i rrin besnik arkivolit të jetës vet.

(E huazuar nga Filozofia.al)