Nga Bajram Mjeku

Sapo doli nga limuzina e zezë, Ministrja lavire me suitën e saj hyri në portën e madhe të Pallatit. Një ditë më parë, Kryeministri gjoksaman i Perandorisë së hirit e zgjodhi ministre në Pallatin e Fshehtë. Takat e këpucëve të saj dhe suitës së shushatur, krijuan njëfarë trokëllime tunduese në korridorin e errët si në skenat trishtuese në filmat e Hiçkokut.

Ministrja lavire, edhe Kabinetin e kishte disejnuar ndryshe. Këshilltarët politikë dhe bodigardët nuk ishin meshkuj, por femra. Për habinë e të gjithëve, ajo nuk e kishte zgjedhur asistenten femër, por asistentin mashkull. Gjatë e kishte bluar në kokë planin makabër; me një gur t’i vriste dy zogj.
Ditët e para në vend se të ishin të gjalla, ishin monotone. Nga dita kur ministrja lavire mori detyrën, filloi të binte shi i përcjellë me bubullima. Krijohej ndjesia sikur dielli mbi qiellin e Perandorisë nuk do të kthehej kurrë. Të gjithë zyrtarët e Pallatit të Fshehtë, qëndronin si eremit mbi tavolinat e tyre përplot letra të zhubrosura. Nuk kryenin as punët e zakonshme dhe pritnin urdhëra nga ministrja lavire, që nuk erdhën kurrë. Për aq sa vonoheshin urdhërat e saj, po aq ndjeheshin të gjindosur zyrtarët e Pallatit.

Kaluan muaj e vite, por urdhërat nuk vinin që nuk vinin…
Vetëm Gazetari veteran nuk priste asgjë të jashtëzakonshme. I stepur prej vitesh në një çoshe të pistë në katin e dytë të Pallatit të Fshehtë, ai kishte të drejtë të mos honepsej për asgjë. Disa vjet më parë, paraardhësi i ministres lavire e kishte degraduar nga pozita për fajin e vetëm siç kishte thënë ai:
– Ky kodosh është i papërmirësueshëm dhe mbi supe i rëndojnë dy mëkate të mëdha; di shumë e nuk vjedh asgjë!

Sapo mbaroi java e parë e monotonshme dhe gjithë trishtim, e dyta nisi ndryshe. Në korridorin e errët dhe të gjatë të Pallatit të Fshehtë vërshuan takat e lavireve të Perandorisë. Mbushnin ca letra formale, përmes të cilave thoshin se lidhnin marrëdhënie pune dhe ditëve në vazhdim, kontigjentet e lavireve mbushën kthinat e Pallatit të Fshehtë.
Cute Lojcakja, bjondina e gjindosur, të cilën Gazetari veteran herë e quante gjysmëvejushë, herë specialiste të intrigave, që javën e parë humbi durimin. Cutja kishte të drejtë. Me vite të tëra i kishte thyer në kurriz të gjithë ministrat, të cilët në sy të njerëzve ishin shitur plot namuz. Kësaj radhe Cutes së shkretë i hasi sharra në gozhgë. Nuk i shkrepi fati të kishte ministër, por ministre dhe zanatin e vjetër e njihte më mirë se Cutja.

Megjithëse kishte vite që nuk fliste me Gazetarin veteran dhe mbasi kishte llafosur disa ditë me laviret e Pallatit të Fshehtë dhe kur ato nuk ia kishin mbushur dot mendjen, më në fund mori guximin, u ngrit në këmbë dhe me hapa të shpërqëndruar u nis drejtë tavolinës së Gazetarit veteran. Me zërin që i doli nga honi i fytit të tharë e pyeti:
– Aman më thuaj ç’po ndodh në Pallatin e mallkuar?!
Gazetari veteran e vështroi me përbuzje dhe nuk nxori asnjë fjalë. Ato çaste iu kujtuan fjalët e nënës. Shumë vjet më parë, kur kishte nisur punën në Barakën e sajimit të ëndrrave, ajo i kishte thënë:
– Bëj kujdes nga paratë dhe laviret biri im. Jemi të okupuar nga sllavët e mund të vritesh, por çdo lajm tjetër pos për paratë e laviret, mirë se ardhtë nga Zoti!
Cute Lojcakja më në fund humbi durimin. Derisa u kthye tek tavolina, nxori disa sharje nga buzët e saj të vyshkura, të cilat Gazetari veteran ansjëherë nuk i mori vesh.

Kalonin muaj e vite dhe në Pallatin e Fshehtë, veç plaçkës e kurvërive nuk ndodhte asgjë.
Ministrja lavire nisi të gjindosej, pasi Kryeministri gjoksaman nuk e thirri as edhe një herë të vetme në Pallatin e Perandorisë.
Një mëngjes, derisa rrufiste kafenë dhe thithte me nervozë cigaren midis thonjëve të gjatë, thirri asistentin dashnor dhe e pyeti:
– Është në pallat Shefi i Thesarit?!
– Gjithnjë si mumie qëndron aty!, – u përgjigj me përulje asistenti dashnor.
– Shko merr 20 mijë napoleona dhe siguro vizat për në Ishullin e Parajsës. Ti nisu me avionin e mëngjesit, unë vij mbasdite, pastaj kryqëzohemi në aeroportin e Ishullit!
– Pse jo bashkë?!, e pyeti me përulje asistenti dashnor duke ia rregulluar minifundin mbi kofshën e këmbës së djathtë.
– Sepse na survejon Shërbimi i Fshehtë!, – tha e bindur ministrja lavire.
– Shërbimi është yni dhe përmes tij e zaptuam gjithë Perandorinë, – tha me gjysmëzëri asistenti dashnor.
– Jo! Janë të paparashikueshëm dhe të etur për shantazh. Për aq sa jemi afër, po aq duhet të qëndrojmë larg tyre.
Për një çast njëra nga këshilltaret e ministres lavire, pa lejen e zakonshme hyri brenda e tha:
– Kryeministri gjoksaman dha dorëheqje!
– Pa paralajmërim?!, – pyeti gjithë shqetësim ministrja lavire.
– Thanë t’i ketë ardhur thirrja përtej oqeanit për larje të mëkateve, – tha me gjysmëzëri këshilltarja lavire, derisa ato çaste hyri një bodigarde dhe me sa zë kishte klithi:
– Shpërtheu flaka në Pallatin e Perandorisë! Njerëzit e mllefosur janë nisur drejt Pallatit të Fshehtë!
– Dokumentet e ndjeshme ndizni menjëherë dhe gjinduni si të mundeni!, – klithi ministrja lavire.

Në korridorin e gjatë dhe të errët të Pallatit të Fshehtë, dëgjoheshin zërat e çjerrë dhe takat e këpucëve të lavireve, të cilat kishin marrë ikën.
Vetëm Gazetari veteran mbet i fundit në Pallat dhe nuk lëvizte vendi. Më në fund, si të ishte zgjuar nga një ëndërr e ligë, mori disa nga librat e tij në sirtarin e tavolinës dhe me qetësi funebre nisi t’i fuste në çantë. Me ecje të shkujdesur zbriti shkallëve. Mbi mermerin e korridorit të gjatë dhe të errët të Pallatit të Fshehtë, pa shumë taka këpucësh të lavireve, të cilat ishin këputur derisa kishin marrë ikën.

Doli në oborrin e Pallatit. Kryeqyteti i Perandorisë ishte në errësirë. Turma e njerëzve gjithë mllef po vinte drejtë Pallatit dhe njëri nga ata klithi me sa zë kishte: Ra Perandoria! Një tjetër pa mbaruar i pari fjalën shtoi: Ju kam thënë, Perandoria jonë ishte si kulla prej letre! Turma e njerëzve gjithë mllef vazhdonte të klithte dhe një kontigjent tjetër gjuante gurë dhe shkatërronte gjithçka që kishte përpara.

Gazetari veteran ndezi një cigare, mori frymë thellë dhe u nis me hapa të qetë në bulevardin e kryeqytetit duke çarë errësirën që nuk i shihej fundi. Gjithkund errësirë. Këmbët e tij shkilnin mbi gurë e gjësende të hedhura nga njerëzit e mllefosur. Nga bulevardi kaloi në rrugën drejtë banesës së tij, por prapë errësirë. Drita e munguar prej kohësh, nuk dukej që nuk dukej… /KultPlus.com