Albert Camus nuk e harroi Louis Germain-in, mësuesin që kishte parë potencialin tek fëmija i rritur në varfëri nga nëna e tij analfabete Catherine, e cila kishte barrën kryesor të familjes pas vdekjes së babait të Albertit Lucien-it në Betejën e Marne (6–10 shtator 1914) në Luftën e parë Botërore.

Në vitin 1957 Camus u bë fituesi i dytë më i ri i çmimit Nobel në Letërsi “për prodhimin e tij të rëndësishëm letrar, i cili me seriozitet të kthjellët ndriçon problemet e ndërgjegjes njerëzore në kohën tonë”.

Në banketin e Nobelit në sallën e qytetit në Stokholm, vendosi stilolapsin mbi letër, duke i shkruar nga zemra njeriut që do ta frymëzonte atë .

19 nëntor 1957

I dashur zotëri Germain,

E lë zhurmën përreth meje të qetësohet pak para se të flas me ty nga zemra. Sapo më është dhënë një nder shumë i madh, të cilin as nuk e kam kërkuar.

Por kur dëgjova lajmin, mendimi im i parë, pas nënës sime, ishte për ty. Pa ju, pa dorën e dashur që ju zgjatët tek fëmija i vogël e i varfër që isha, pa mësimin dhe shembullin tuaj, asgjë nga të gjitha këto nuk do të kishin ndodhur.

Unë nuk i bëj shumë këto lloj nderime. Por të paktën kjo më jep mundësinë të ju tregoj se çfarë keni qenë dhe jeni akoma për mua, dhe t’ju siguroj se përpjekjet tuaja, puna juaj dhe zemra bujare që keni vënë në të ende jetojnë në një nga fëmijët tuaj të vegjël të shkollës, i cili, pavarësisht viteve, nuk ka ndalur kurrë së qeni nxënësi juaj mirënjohës. Të përqafoj me gjithë zemër.

Albert Camus/ KultPlus.com