Sot, ishte një grua ajo që ‘rrëmbeu’ çmimin më të madh në Letërsi, atë të Nobelit. Bëhet fjalë për Louise Glück. Ajo mori këtë çmim për zërin e saj të pagabueshëm poetik, i cili me bukurinë e thjeshtë e bën universale ekzistencën individuale, përcjellë KultPlus.

Louise Glück ka lindur në 1943 në New York dhe jeton në Cambridge, Massachusetts. Përveç shkrimeve të saj, ajo është profesoreshë e gjuhës angleze në Universitetin Yale, New Haven, Connecticut. Ajo bëri debutimin e saj në 1968 me ‘Firstborn’, dhe shumë shpejt u vlerësua si një nga poetet më të shquara në letërsinë bashkëkohore amerikane. Ajo ka marrë disa çmime prestigjioze, mes tyre çmimin Pulitzer (1993) dhe çmimin kombëtar të librit (2014).

Louise Glück ka botuar dymbëdhjetë përmbledhje me poezi dhe disa vëllime ese për poezinë. Të gjitha karakterizohen nga një përpjekje për qartësi. Fëmijëria dhe jeta familjare, marrëdhënia e ngushtë me prindërit dhe vëllezërit e motrat, është një tematikë që ka mbetur thelbësore me të. Në poezitë e saj, vetvetja dëgjon atë që ka mbetur nga ëndrrat dhe iluzionet e saj, dhe askush nuk mund të jetë më i vështirë se ajo në përballjen me iluzionet e vetvetes. Por edhe nëse Glück nuk do ta mohonte kurrë rëndësinë e prejardhjes autobiografike, ajo nuk do të konsiderohet si një poete rrëfyese.

Glück kërkon universalen, dhe në këtë ajo merr frymëzim nga mitet dhe motivet klasike, të pranishme në shumicën e veprave të saj. Zërat e Dido, Persephone dhe Eurydice – të braktisurit, të ndëshkuarit, të tradhtuarit – janë maska ​​për një vetvete në transformim, sa personale aq edhe e vlefshme për të gjithë.

Me koleksionin si ‘Triumfi i Akilit’ (1985) dhe ‘Ararat’ (1990), Glück gjeti një audiencë në rritje në SHBA dhe jashtë saj. Në ‘Ararat’ tre karakteristika bashkohen për të përsëritur më pas në shkrimet e saj: tema e jetës familjare; inteligjencë e rreptë; dhe një sens të rafinuar të përbërjes që shënon librin si një i tërë.

Nga Anders Olsson, Kryetar i Komitetit Nobel / KultPlus.com