Jusuf Buxhovi

“…Unë, Gjon Nikollë Kazazi, i biri i Pjetrit, i lindun në Gjakovë në ditën e dytë të motit të madh njëmijë e shtatëqind e dy,  me ndjenjën e përulësisë ma të thellë  para të Madhit si dhe të përgjegjësisë së plotë që ka njeriu për të vërtetën, duhet të dëshmoj rreth një  të keqe të madhe që na ka ra mbi kokë…

 Na pra, i madh e i vogël, nga dita e sotme, i jemi nënshtrue një rrethimi të tmerrshëm, që vjen fare papritun me kërcënimin që të mbesim të shkëputun përgjithmonë nga bota…

Ky kërcënim lidhet me shfaqjen e murtajës për të cilën thuhet se ndodhet midis nesh, sado që ajo ende nuk ashtë dëshmue…

Sprovat e Zotit janë të mirëseardhuna dhe të mirëprituna, por shumëçka që këtu lidhet me sëmundjen, len me dyshue se ajo ashtë pjellë e ligësisë së robit…

Me gjithë që, me kohë çdo gja ka me u sqarue, na duhet me gjetë forcë për me i ba ballë të ligës që vjen nga robi, ngaqë këtë e kemi për detyrë pa marrë parasysh rreziqet me të cilat ballafaqohemi…

Në këtë rrugë kemi për detyrë për me ushqye shpresën, por edhe për me gjetë mundësitë që çojnë deri të zgjimi i ndjenjës së kundërvënies së ligës që na kërcënon deri në asgjasim…

Nuk kemi me e pasë të lehtë, por nuk kemi shtegdalje tjetër…

Natën e mirë, trishtim, por edhe shpresë…”

Shënimin e vendosa te vargjet “Lutjet e Mëngjesit” nga Katekizmi:

“Po të falem o Zot i vërtetë,

e po të bindem,

e po të due me gjith zembër.

Po të falem nderës

se më ke kriuom

e më ke çperblem e më ke ruojtun këtë natë

prej ndonji mortje së pakujtueshme.

Ty, o Zot po t’i falinj gjith(a) kujtimet e mija

e po të lutem të më ruojsh sod

e për gjithë her

 prej gjith fajesh e mpkatesh…”

(Shkëputje nga romani “Shënimet e Gjon Nikollë Kazazit”, 1982.)