Nga Miranda Beqaj

Tregimin e fundit që e pata shkruar e pata mbaruar me nanën që më kishte thirrë me u zgju, e tash këtë tregimin tjetër fillova me e shkru pasi i thash natën e mirë dhe e putha në ballë.

Sante nata ishte shumë e ftohtë , por kjo nuk e ndaloi yllin që të mos vinte si çdo natë tjetër përballë dhomës time e të më bënte shoqëri. U ula në karrige e mora stilolapsin dhe fillova me i mbledh mendimet. Fillimisht të iu tregoj që kur shkruaj për njerëz të veçantë unë kam një stilololaps i cili është antik, iu jep pamje të veçantë shkrimeve të mia dhe më jep njëfarë ndjesie të sigurisë sa herë e kapi në dorë. E për një javë rresht e kam marrë e kam vendos në tavan të shtëpisë, e përdori këtë strategji për me provu se sa kam frymëzim me shkru , nëse shkoj dhe e marr pa përtu, frymëzimi është i madh , dhe e kundërta. Shtatë ditë rresht kam hyp e kam zbrit ato shkallë të tavanit , e stilolapsin në dorë e kam marr. Gjë që nuk më kishte ndodhur më parë . Epo, sigurisht edhe stilolapsi e dinte që do shkruaja për një emër madhështor të quajtur

‘’NAN Ë’’.

Gjatë kohës sa po shkruaja, dikush trokiti në derë. Unë e vendosa letrën në librin më të afërt që gjendej aty , ishte një libër gazetaresk dhe çdokush që synonte të bëhej gazetar duhej ta lexonte, pasi letrën e sigurova, thash : Hyr.

Ishte nana, e në dorë mbante një pjatë me pemë –merri çika jem se ta mbajnë trurin freskët gjatë kohës që mëson. E derisa ajo po vendoste frutat në tavolinë , unë me vete po mendoja ku do të gjej fjalë të përshkruaj një mrekulli të tillë, e cila ishte edhe njëra prej arsyeve pse besoja se engjujt ekzistojnë .

E mora dhe u ulem bashkë. Nanë çka do të bëja nëse ti nuk do të ishe? – I thash .

Epo , në këtë jetë jemi të përkohshëm bijë.- ma ktheu. Rëndësi ka bija ime që ti të i mbash mend fjalët e këshillat që ti kam jap, të cilat nuk kam dyshim që do ti kujtosh dhe do të të duhen. Kokën e mbështeta në prehërin e saj , ajo mi përkëdhelte flokët e të dyja po e shikonim yllin që e kishim karshi. Më pas të dyja shikuam njëra-tjetrën në sy dhe filluam ti citonim fjalët që ajo mi thoshte gjatë tërë kohës, -Mos harro bëhu ajo femër që respektin e fiton me vetveten e jo me mëshirë, ajo që fatin e vet e mban në dorë dhe nuk i lejon të tjerët të vendosin për të , bëhu ajo që i kapërdin lotët e buzëqesh mbas çdo stuhie që i jep jeta, bëhu ajo femër që nuk të marrin nëpër këmbë , ajo e cila ku e dinë që është e tepërt largohet.

Pastaj ia putha të dy duart dhe e përqafova fort e i thash :- Pasuria e krejt botës nuk vlen sa dashnia jote nanë.

Pasi ajo doli , unë e vazhdova shkrimin tim , e ceka që edhe emrin nana ma ka vendos, të cilin e mbaj me krenari , madje e kishte parë një gazetare me emër të tillë pak para se të lindja unë, e cila i jepte lajmet , e kush do ta mendonte që edhe unë të njëjtën rrugë do të ndiqja. Epo, nuk thonë kotë , nënat e ndjejnë.

Tregimin tim e përfundova duke i sjell në kokë fjalët e nanës dhe thash me vete që nanës nuk do të mund ti dal hakësh edhe nëse e mbarti në shpinë. / KultPlus.com