ERRI DE LUCA – DORACAK PËR DOLLINË E NATËS SË VITIT TË RI

Ngre dolli për atë që është duke punuar, në tren, në spital,
kuzhinë, hotel, radio, fonderi,
në det, në një avion, në autostradë,
për atë që kapërcen pragun e kësaj nate pa një përshëndetje,
ngre dolli për hënën e re, për vajzën shtatzënë,
për atë që jep një premtim, për atë që e ka mbajtur,
për atë që ka paguar detyrimet, për atë që po i paguan,
për atë që s’është ftuar askund,
për të huajin që mëson italisht,
për atë që studion muzikë, për atë që di të vallëzojë tangon,
për atë që është ngritur për të liruar vendin,
për atë që s’ngrihet dot, për atë që skuqet flakë,
për atë që lexon Dikensin, për atë që përlotet në kinema,
për atë që ruan pyjet, për atë që shuan një zjarr,
për atë që ka humbur gjithçka dhe ia nis nga e para,
për atë që s’pi verë dhe rreket të pranojë ata që pinë,
për atë që është askushi për njeriun e dashur,
për atë që i bien në qafë me shaka dhe një ditë do të jetë hero,
për atë harron fyerjen, për atë që buzëqesh në foto,
për atë që ecën në këmbë, për atë që di të ecë zbathur,
për atë jep nga ajo që ka marrë, 
për atë që s’i kupton barcaletat,
për fyerjen e fundit, qoftë e fundit,
për barazimet, për x-in e skendinës,
për atë që bën një hap para dhe kësisoj prish rreshtin,
për atë që do ta prishë dhe s’mundet,
dhe në fund, pi për atë që ka të drejtën e dollisë sonte
dhe mes atyre që përmenda s’e gjeti veten.

Nga “Mysafiri i regjur”
Përktheu Beti Njuma