Ju do të habiteni kur të mësoni se fjala angleze love, dashuria, rrjedh nga fjala sanskripte “lobha”, dmth “lakmi”.

Të dashurosh do të thotë të ndahesh; të jesh lakmitar do të thotë të grumbullosh. Lakmia vetëm dëshiron dhe kurrë nuk jep, kurse dashuria di vetëm të japë dhe nuk kërkon asgjë në këmbim, ajo ndahet pa asnji kusht. Ndoshta duhet të jetë ndonji shkak alkimist që fjala “lobha” bëhet dashuri në gjuhën angleze. Lobha shndërrohet në dashuri për sa i përket alkimise së brendshme.

Dashuria i vendos vetë gjërat. Është mirë nëse ajo zgjat. Në qoftë se dashuria zgjat vetëm disa çaste, ajo prapë është e mrekullueshme, pasi është bekim. Kohëzgjatja e saj nuk ka rëndësi. Për disa çaste, ti mund të ndiesh dashuri më të fuqishme se ç’ndien e ç’përjeton për disa vite.

Dhe falë ndjenjave kaq të fuqishme, ti arrin të “prekësh” diçka të paparë që me kalimin e viteve vetëm zbehet. Kështu që kohëzgjatja nuk ka rëndësi; e vetmja gjë, për të cilën ia vlen të mendohesh është thellësia dhe intensiteti.

Në dashuri ka tri përmasa. Një përmasë është ana shtazore: ky është vetem epshi. Një dukuri fizike. Përmasa tjeter është ana njerëzore: ajo është mbi epshin, seksualitetin, ndjeshmerinë. Dashuria nuk asht shfrytëzim, por shkëmbim i ndersjellë i qenies, gëzimeve, muzikës, poezisë së kulluar të jetës.

I pari krijon skllaveri, i dyti të jep liri. Dhe përmasa e tretë e dashurisë është ana hyjnore: kjo ndodh kur nuk ka objekt dashurie, kur dashuria në përgjithësi nuk është marrdhënie, kur dashuria bëhet gjendje e qenies tënde.

(Osho – “Dashiria, liria, vetmia”) / KultPlus.com