Nga Jusuf Buxhovi

Kur nxora atë oshëtimen se deshtakët si unë i kanë fat jeniçerët dhe po i jepesha ndjenjës së zhberjes si shpëtim, ishte zëri i Baba Talit që sikur përpak më ndali nga ai shkallmim shpirti. Siç më kishte thënë para katërdhjetë ditësh kur buzë detit ishim ndarë me premtimin ngushëllues se ishim të pandashëm, ngaqë na bashkonte forca e shpirtit të lirë dhe ajo e mendimit ndryshe që mbante Urdhrin tonë dhe do ta mbante pa marrë parasysh masakrat që e prisnin, tash po më thoshte se në kasabën tonë të mjerë, kasapit nuk mund t’i ikja, ngaqë ata ishin arma e fundit e tiranisë. Por, duhej që thikën e tyre të mos e puthja, siç ndodhë me kopenë që pret në radhë para tyre dhe falendërohen që po u ndihmohet për t’u larguar sa më parë nga bota e mekateve për tek amshimi…
Në atë pahintikë sikur nxora fjalët dëshpëruese se ç’fuqi ka viktima e shkretë para kasapit?… Çfarë mund t’i thuhet atij që vrasjen e merr si pastrim nga mëkati?…
“Thuaj nuk jam pjesë e kopesë, por shpirt i lirë…”
“Mund ta ndryshojë kjo fatin tim të mjerë kur më pret gropa e coftimave ku përfundojnë ata që therën?…”
Një copë herë ia përsërita vetit ato fjalë. Dhe, kur mendova se ishte dëshpërimi im, që po më rrokulliste kah fundi i pashmangshëm, prapë m’u bë se Baba Tali po më thoshte se kundërshtimi i rendit të kopesë, nuk më shpëtonte nga thika që më priste, por do ta ndryshonte gjendjen time,ngaqë gjaku im, nga frika se mund t’i infektonte me mikrobin e shpirtit të lirë, nuk do të derdhej në ata kazanat që pastaj u shërbejnë atyre çorbave ku pihen nga tiranët për kuvet, por do të varrosesha shtatë pash thellë…
“Herezinë duhet ta mbajë toka të mbyllur përgjithmonë… Ndërsa mbi atë varr, nga frika se kryeneqësia dhe liria janë të pandalshme, ata do të ngrisin lapidar për lavdinë e tyre të përgjakshme…”

(Shkëputje nga romani “Jeniçeri i fundit”, 2013). / KultPlus.com