“Këtë grua jam duke e parë për herë të parë dhe të fundit. Kurrë më gjatë jetë sime nuk do ta shohë atë. Mendimet e mia fluturuan kuturu, si një tapë poshtë një lumi të paeksploruar. Për një moment ato u vërtitën rreth gruas nën çati.

Çfarë kuptimi kishte ajo për mua? Mirëpo, nuk mund ta çliroja veten nga mendimi se, për një çast, ajo ishte pjesë e jetës sime e cila kurrë më nuk do të përsëritej; nga këndvështrimi im, ajo tashmë ishte sikur e vdekur; një vonëse e vogël treni, një thirrje nga brendësia e shtëpisë, dhe ajo grua nuk do të kishte ekzistuar kurrë në jetën time.

Çdo gjë dukej e rrufeshme, kalimtare, e kotë, e mjegullt. Truri im nuk funksiononte mirë, por Maria ishte një vizion periodik, diçka melankolike dhe e turbullt.”

– Ernesto Sabato, “Tuneli”