Nga Gani Mehmetaj

Bombardimet e NATO-s, 24 mars 1999

Qyteti u fundos në errësirë. Dritat u fikën. Alarmi ajror nisi të ulërinte si të paralajmëronte fundin e botës. Kurrë më parë nuk e kisha dëgjuar këtë sinjal, kurrë nuk kisha imagjinuar çfarë tingulli do të nxirrte disa metra larg meje një aparat i tipit të borisë, prandaj më dridhen tingujt e parë mu si korrenti kur ta përshkon befas trupin. Shkallët e pallateve nisën të shungullonin nga vrapi i banorëve që mësynin në bodrume a në strehimore. Pastaj u shua çdo zhurmë brenda apartamenteve. Qetësia bëhej edhe më torturuese, në pritje të shpërthimeve. Koha nuk ecte. Prisnim me padurim aeroplanët. Trupi na dridhej nga emocionet. Shikonim të mpirë në horizont, andej nga shpresonim se do të paraqiteshin bombarduesit e parë. 
Asnjëherë nuk e kam qartësuar, e dëgjuam më parë zhurmën e aeroplanëve apo i pamë shkreptimat e predhave, sepse shkreptimat na hutuan, duke na shpërqendruar nga aeroplanët që dëgjoheshin si zukamë e largët bletësh. Tensioni nervor na i mpiu shqisat e të dëgjuarit, zhurmat e shkreptimave nuk i dëgjova as unë, nuk i dëgjoi as shoku im, i cili pati të njëjtën ndjenjë të shurdhërisë. Kështu, fillimi i bombardimeve e bëri copë e grimë errësirën e shurdhërinë. Vezullimet e forta të shpërthimeve shkreptinin me ngjyrim të kuqërremtë në të përgjakur. Pak çaste më vonë shpërthimet verbuese e dridhnin qytetin. Jehona e klithmat ngjethëse të alarmit nuk dëgjoheshin më, të mbytura nga shpërthimet që barteshin tej në horizont, ngriheshin në qiell, sikur donin të ktheheshin në trajtën tjetër andej nga vinin predhat e mëdha të piketuara nga avionët. 
Kur ra predha e parë në stacionin e policisë, në qendër të qytetit, zemra më gufoi. Krisma që shungulloi pas flakës a gati njëkohësisht me flakën, më shkarkoi nga një pjesë e mllefit për godinën famëkeqe. Gazavaji na mbërtheu të dyve, shihnim njëri-tjetrin dhe qeshnim, qeshnim e qanim duke u gajasur. Shpërthimet “e kërpudhave” të kuqërremta e ndiqnin njëra-tjetrën. Errësira bëhej më e thellë, kur vdirrej drita e kuqërremtë. Nuk pipëtinte frymë njeriu. 
Duke e ndjekur hartën e shpërthimeve në horizont, nisëm të hamendësonim cakun:
– Kjo është depoja e municionit, – më tha shoku im, kur shpërtheu bomba e parë. 
– Ua! – lëshova tingull të pakontrolluar. Pastaj e mbylla gojën si i zënë në faj. 
Disa minuta më vonë ishim të sigurt se po digjej qendra stërvitore e policisë. Nga aty vinin policët e trajnuar që na dërmonin në çdo demonstrim pakënaqësie, nga ajo qendër shpërndaheshin trupat ushtarake që e masakronin popullatën deri para disa ditësh. Nga gjoksi më dilte ndonjë shfrim mllefi me pamjet që i shikoja. 
Shpërthimet shtriheshin drejt veriut, duke e kaluar pikëvështrimin tonë dhe njohuritë që kishim për caqet e goditura. 
– Duhet të jetë ndonjë depo armësh përtej kufirit, në Serbi, – më thoshte ai i sigurt, megjithëse as unë dhe as ai nuk merrnim vesh nga gjeografia. 
Në pushimet në mes të shpërthimeve dëgjohej frymëmarrja e rënduar e një rezervisti, me hapat e ngathtë të vrapit që ushtonte trotuareve. I zënë në befasi nga bombardimet e furishme, i frikësuar nga e papritura, i vetëm në rrugën e gjerë, ai kërkonte strehim. E shikonim nga lart, vraponte si në filmat e animuar: i ngathtë e i frikësuar, me gojën që e hapte si peshku dhe me njërën dorë në gjoks sikur donte ta ndihmonte ajrin të futej brenda në kraharor. Asnjë derë nuk i afronte mikpritje, asnjë dritare nuk u hap t’i tregonte se më afër e kishte strehimoren aty pranë sesa vrapin e pafund që ua cingëriste nervat banorëve prapa perdeve të mbyllura nga errësimi i urdhëruar.

Fragment nga romani ” Boritë e Apokalipsit”. / KultPlus.com