Një tregim personal nga poetja Flutur Mustafa

Kallzit* e pjekun

Sa herë ia ni eren kallzive t’pjekun m’kujtohen t’tana ato pasdite e mramje të sezonës verore kur kam ken fmi. M’kujtohet era e teshave t’babës e e kuqna e lëkurës dhe syve prej xetit, tymit e dillit.

Baba jem asht’ njeri i shkollum (ekonomist) i cili deri rreth të 40tave nuk ka pasë mundsi me punu n’profesion t’vetin. Ama kja nuk e ka pengu e as nuk e ka ba me marre e as nuk iu ka thanë jo punve tjera perderisa kanë kenë të nershme e me djersë.

Edhe prej tregimeve t’mahershme e dini që unë jam rritë deri 14 vjeçe në nji prej katuneve ma piktoresk në An’ t’Malit. Në Sukubinë. Nuk asht se kena pasë shumë tokë pjellore por maj men që në Baliqe mjellshim bastan e rasad salladave jeshile n’kopsht njit me shpi. Edhe gjithmonë maj men baben, axhin e krejt antart e shpisë që i vushin palë palë në gajba edhe kastravecat, mollatartat e tek tuk edhe specat.

Baba ka pasë probleme shendetsore (diskus) dhe per kete arsye nuk ka mujte me punu punë të rana fizike e me çu randë. Gjatë jetës tij ka punu kamarier, puntor sezonal n’krypore t’Ulqinit kur asht vjelë krypa edhe ka pjekë kallzi gjatë sezonës n’Plazh t’Madhe te Ura e Porto Milenës bashkë me axhen.

Temelet e shpisë n’Ulqin e deri te gaditja e murive e plloçes ka ken si fryt i puns mi qymyr tuj pjekë kallzi. Skaren e ka pasë ndreqë prej nji bojleri të vjeter të prem terthur; ne mnyre qe me i ba dy skara e te dy bashke me axhin me çalltisë e me punu.

Nana punonte masdite te dugaja e dajës e baba masdite me kallzi. Naten vishin vonë n’shpi por gjithmonë i kena ndi kur kanë ardhë ose i kena njoftë me erë t’teshave.

Për çdo nadje, masi hangshim bukë baba e numronte pazarin e mramjes s’kalume edhe mu edhe motres na e jepte nga nji markë me e rujt në kasë. Kasa ka ken e mbyllun me çils e per te tanë ata muj t’verës që baba ka punu; ky ka ken ritual ditor. E me paret e kasës duke mos lanë anash faktin që na ka msu me kursy e me ia ditë vleren; kena ble teshat e reja për me shku ne shkollë. Unë edhe sot e kam nji kasë në të cilën pothuajse çdo ditë fus patakuna (pare t’ima) sepse mduket se nuk jam rritë ala.

Baba nuk na ka lanë (e as sot nuk na len) me na mungu asgja. Bile kjo asht temë e gjanë t’cilen pa çare mduhet me e lanë per tjeter herë.

E sa herë shoh njerz qe ju kullojn djerst permi skarë tuj pjekë kallzi, mshkan menja te baba jem e jo rrallëherë nalem edhe e blej nji kallamaq që më kthen mrapa n’kohë e me iu kenë njimijë e ma shumë falenderuse prindit tem per te tana sakrificat që i ka ba për ne.

*kallinjtë *shtalbat (varet prej dialektit). / KultPlus.com