Jeta ime më duket sikur po përfundon si ‘Tuneli’, me qelqnaja dhe tunele paralele, ku gjithçka është përfundimisht e pamundur. Sa e çuditshme, sa e tmerrshme është që, me t’u afruar vdekja, kthehen këto metafora të trishta!
Elvira më flet për Krishtin. Marr kurajë nga ideja e saj fetare për jetën, dhe nga dhimbja.

Mbi tryezën time të punës vendosa një fotografi të Horhes dhe tani po e shikoj, e shikoj me mallin e një përqafimi që më këput shpirtin. Sa do të doja që koha të kthehej pas. Po kur do të më hiqet kjo peshë e rëndë që po ma shtyp gjoksin?

Mendimi po më hedh në fund të greminës. Ku kanë shkuar fjalët tani? Do të jepja gjithë librat e mi – sa të varfër, sa qesharakë, sa të përkohshëm, sa të pavlefshëm, sa kot në këtë humbje – gjithë prestigjin tim, atë prestigj që aq shumë e vë midis thonjëzave, do të jepja gjithë përnderimet dhe dekoratat, vetëm që të kisha edhe një herë Horhiton pranë.

-Duke ecur nëpër këtë shtëpi, në të cilën dikur ishim shumë, ndërsa sot endem vetëm e i mbaruar, ndalem para portretit tënd, i shtrenjti Horhito. Këtë e kishte bërë Silvina Okampo, poete e madhe, autore tregimesh të paharruara dhe piktore, dikur në ato kohë kur qëndronim shumë pranë me të. Po kjo ka kohë, shumë kohë. 
I shikoj më nge, një nga një, tiparet e këtij fëmije dhjetë vjeç, të cilin unë e mbaja për dore, duke menduar se gjithnjë do të ishte pranë meje. Dhe pastaj, me fytyrë të vrenjtur e përmes lotëve, largohem duke sjellë ndër mend, plot mall, atë kohë tashmë të largët, por aq të shenjtë.

(Ernesto Sabato -fragment kushtuar të birit Horge Frederiko Sabato) 

Përkthyer nga Bajram Karabolli. / KultPlus.com