Alber Kamy (7 nëntor 1913 –  4 janar 1960), shkrimtar dhe filozof francez, fitues i Çmimit Nobel për Letërsi në vitin 1957. Është i njohur për stilin karakteristik të shkrimit dhe me tematikat e veprave të tij. I gjithë opusi letrar i tij bazohet në idenë absurde të ekzistencës së njeriut.

Më poshtë janë disa prej thënieve të tij më të famshme:

Njeriu është e vetmja krijesë që refuzon të jetë çfarë është.

Politika dhe e ardhmja e njerëzve mbruhen nga individë pa ideale dhe pa madhështi. Kush ka madhështi brenda vetes nuk merret me politikë. Po të ishte bota e qartë, arti nuk do të ekzistonte.

Njeriu është gjithmonë fajtor për diçka.

Gjithmonë vjen çasti kur duhet të zgjedhësh midis vëzhgimit dhe veprimit. Kjo do të thotë të bëhesh burrë.

Gabimet janë gallatë, e vërteta është bajate.

Për të qenë të lumtur, nuk duhet të merremi shumë me të afërmit.

Nëse nuk të duan është fatkeqësi, por të mos dish të duash është tragjedi.

Vjeshta është një pranverë e dytë, ku çdo gjethe është një lule.

Duhet të duhemi shumë për t’u vetëvravë.

Për shekuj me radhë vrasja është ndëshkuar me vdekje, e megjithatë raca e Kainit nuk është zhdukur.

Të gjithë njerëzit normalë, kanë dëshiruar të paktën një herë vdekjen e njeriut që dashurojnë.

Asnjëherë nuk duhet të luash teatër me të tjerët.

Të jesh pa shpresa s’do të thotë të dëshpërosh.

Ata që kanë frikë të shijojnë janë budallenj.

Kush është rebel? Ai që thotë jo.

Nuk ekziston mbrojtje kundër përçmimit.

Një natë pranë saj kam kuptuar se pasuria ime i përkiste e gjitha kësaj bote.

Mitet ekzistojnë që imagjinata t’u japë jetë.

Sharmi është mënyra për të marrë një “po”, pa artikuluar një pyetje të qartë.

Liria është mundësia për të qenë më të mirë.

Nuk dua të jem një gjeni, kam probleme të mjaftueshme edhe vetëm duke kërkuar të jem një njeri.

Të gjykuarit nëse jeta ia vlen apo nuk ia vlen të jetohet është çështja kryesore e filozofisë.

Të krijosh do të thotë t’i japësh formë fatit tënd.

Një njeri pa etikë është një bishë e egër që endet e lirë nëpër botë.

Kemi përherë përfytyrime të tepruara mbi gjërat që s’i njohim.

Nuk ka dashuri për jetën pa dëshpërim.

Absurdi lind nga ballafaqimi i pyetjes së njeriut dhe heshtjes së pashpjegueshme të botës.

Njoh një detyrim të vetëm: atë të dashurisë.

Kur të jemi të gjithë fajtorë, do të kemi demokraci.

Altruizmi është një tundim, si kënaqësia.