John D. Rockefeller ishte amerikani më i pasur i të gjitha kohërave dhe dikur ishte ndër njerëzit më të pasur në botë. Në moshën 25-vjeçare, ai kontrollonte një nga rafineritë më të mëdha të naftës në SHBA. Në moshën 31-vjeçare, ai ishte bërë rafineri më i madh i naftës në botë. Në moshën 38-vjeçare, ai komandonte 90% të naftës së rafinuar në SHBA.

Në moshën 50-vjeçare, ai ishte njeriu më i pasur në vend. Si i ri, çdo vendim, qëndrim dhe marrëdhënie ishte përshtatur për të krijuar fuqinë dhe pasurinë e tij personale.

Por në moshën 53-vjeçare u sëmur. I gjithë trupi i tij u përfshi nga dhimbja dhe i humbën të gjithë flokët. Në agoni të plotë, miliarderi që mund të blinte gjithçka që donte, por ai mund të treste vetëm supë dhe krisur. Një bashkëpunëtor shkroi, Ai nuk mund të flinte, nuk do të buzëqeshte dhe asgjë në jetë nuk do të thoshte asgjë për të. Mjekët e tij personalë dhe shumë të aftë parashikuan se ai do të vdiste brenda një viti.

Teksa i afrohej vdekjes, ai u zgjua një mëngjes me kuptimin e paqartë se nuk ishte në gjendje të merrte asnjë nga pasuria e tij me vete në botën tjetër. Njeriu që mund të kontrollonte botën e biznesit, papritmas kuptoi se nuk e kishte nën kontroll jetën e tij. Ai mbeti me një zgjedhje.

Kështu, ai thirri avokatët, kontabilistët dhe menaxherët e tij dhe njoftoi se donte t’i kanalizonte pasuritë e tij në spitale, kërkime dhe punë bamirësie. John D. Rockefeller themeloi Fondacionin e tij.

Ky drejtim i ri përfundimisht çoi në zbulimin e Penicilinës, kurave për malarinë, tuberkulozin dhe difterinë.

Por ndoshta pjesa më e mahnitshme e historisë së Rockefeller është se në momentin që ai filloi të kthente një pjesë të gjithçkaje që kishte fituar, kimia e trupit të tij u ndryshua aq ndjeshëm sa ai u bë më mirë. Dukej sikur do të vdiste në moshën 53-vjeçare, por jetoi deri në moshën 98-vjeçare.

Rockefeller jetoi aq sa për të zbuluar fuqinë e mirënjohjes dhe filantropisë, për të kuptuar se çfarë shpërblimi merr duke dhënë pjesën më të madhe të pasurisë për aktin e lartë të veprës së Zotit.

Ky akt jo vetëm e shëroi, por edhe e shëroi. Lumturia që ndjeu duke ndarë bekimet e tij është një gjë që atë e ktheu nga rruga e vdekjes.

Në vitet e tij të mëvonshme, ai pasqyroi në ditarin e tij se:

“Zoti më mësoi se gjithçka i përket Atij dhe unë jam thjesht një kanal për të përmbushur dëshirat e Tij. Jeta ime ka qenë një rrugëtim i gjatë, i lumtur, plot punë dhe lojëra. E lashë shqetësimin dhe Zoti ishte i mirë me mua çdo ditë.”

Përgatiti: Albert Vataj