Poezi nga Eugenio Montale

Kujtim

Veç ajo ndijonte tingujt
e heshtjeve të mia. Me raste
druhesha se mos koha pengestare
ia mbathte teksa flisnim.
Paskëtaj humba kujtesën
dhe ja tek gjendem duke folur
rreth saj me ty, mes dredhash duhani
q’e fshehin ngashërimin tonë.
Ja se ç’qenka ndryshe te kjo
vetja ime: ndjenja, vetë e patrajtë,
në kët’ ditë që është veç përmallimi.

Nga përmbledhja “Diario postumo: 66 poesie e altro”

Përktheu: Edon Qesari / KultPlus.com