Besa Kokëdhima.

E pafundme duket koha
Kur ti kokën fle tek mua
Dhe një shekull nuk do mjaftonte
Te të dua..
Sa herë vjen në dhomën time
Shpirti me ndriçohet
Dhe unë zbukurohem..
Me kujton një këngë të vjetër
Këngën tonë magjike

Me buzëqeshjen tënde
Sa do doja
Pak magji unë botës t’i dhuroja
Dhe nga puthja jote do shpresoja
Me miliona njerëz të bashkoja

T’i ndryshoja..
T’i shëroja..
T’i bekoja
Të kam prekur, fantazuar
Të të kisha pak për vete
Dhe në ditën më të ftohtë ti me gjete..

Me ngjyrose me nuanca dhe
Me një ti rrokadë ti,
Zemrën ma shpëtove
Ndeze plot fishekzjarrë
Fatin ma ndryshove

Me buzëqeshjen tënde
Sa do doja
Pak magji unë botës t’i dhuroja
Dhe nga puthja jote do shpresoja
Me miliona njerëz të bashkoja

(dhe nëse ti) Një ditë s’je ti
Qielli do digjet me zjarrin tim
Do lindte dielli në perëndim jo trishtim, trishtim

Me buzëqeshjen tënde
Sa do doja
Pak magji unë botës t’i dhuroja
Dhe nga puthja jote do shpresoja
Me miliona njerëz të bashkoja./ KultPlus.com