Shumë vite më parë, kur ende isha ëndrrimtarë i thekur, dhe besoja që ishte cështje kohe kur do të përfundoja në Hollywood, takova Al Pacinon. Doja ta angazhoja në filmin tim të parë: “E di se kam pasur një titull më të mirë, por e kam harruar”. Takimet me Pacinon, i kam përshkruar në romanin tim, një roman, mbushur me zhgënjime.

Në 80 vjetorin e lindjes së Pacinos, po ja bashkangjes shkrimit, kapitullin në të cilin përshkruaj takimin me Pacinon, në version të shkurtuar.

****

…Regjinë e shfaqjes: “Solomon” nga Oscar Wilde, e kishte bërë, drejtoresha e “Actors Studio”, Znj. Estelle Parsons. Në shfaqje luanin: Al Pacino, Marisa Tomei, Dianne Wiest, etj.

Në mesditë, teksa po përgatisnin provën para shfaqjes së mbrëmjes, në skenë hyri Al Pacino.

Estelle më njftoi me Pacinon, të cilit ia dhurova romanin tim: “E di se kam pasur një titull më të mire, por e kam harruar”, që ishte i përkthyer në anglishte.

Pasi prova përfundoi dhe të tërë u larguan, hyra në skenë, pastaj në prapaskenë, të kërkoja romanin, sepse isha i bindur që Pacino duhet ta kishte hudhur diku. Nuk e gjeta askund.

Pasi përfundoi shfaqja, Dianne Wiest dhe unë, dolëm nga prapaskena e teatrit dhe ndezëm cigaret. Teksa po bisedonim dhe po shijonim nikotinën, dëgjuam turmën që po priste në acar, daljen e Pacinos. Një person na tërhoqi vëmendjen me zërin e tij, që bërtiti: “Mr. Pacino, I know you” (Z. Pacino, unë Ju njoh). “No, you don’t know me, you know my work” (Jo, ti nuk më njeh mua, ti e njeh punën time), ia ktheu Pacino, që e përshëndeti turmën me dorë, hyri në limo-n e tij, dhe u largua me shpejtësi. Konstatova se romanin nuk e kishte hedhur. Sa njerëz kishin mundësi t’a takonin Pacinon dhe t’i dhuronin libra?!

…Estelle, më pyeti në telefon, se a do të mund të gjeja kohë të nesërmen në ora trembëdhjetë, ta takoja Al Pacinon. Zëri i saj unik, më hoqi dyshimet se qe shaka.

…Apartamenti i Pacinos, qe në katin e njëzet e tetë të një ndërtese luksoze me pamje nga Central Park. Cdo gjë brenda, qe aq e bukur dhe e rregullt, sa që më krijoi jorehati. Në bibliotekë, ishin të rradhitura libra me kopertinë ngjyrë vishje, ndërsa në vitrinën ngjitur me bibliotekën, qëndronin: Golden Globes, Oscar-i dhe shumë statuja shpërblimesh të tjera.

Gëzimi që ndodhesha në apartamentin e tij, me gjithë ata aktorë të mëdhenj, më bënte të ndjehesha i vecantë. I vetmi njeri i deprimuar në atë apartament, ishte Pacinoja, sepse si aktor, nuk kishte se c’interpretonte më. S’kishte më skenarë joshës. Ndërsa rronte për të krijuar.

…Pacino foli. Romanin tim e kishte lexuar me një frymë, i vetëm, në hotelin ku kishte qëndruar pas premierës së shfaqjes. Ndërsa, kapitulli ku përshkruaja kinemanë, e kishte impresionuar. Ai, nuk kishte lexuar roman, por kishte shikuar film. Kishte qarë dhe kishte qeshur. “It is such a beautiful sad story” (Është një dëftim dhembshurisht i bukur). You are very unique (Je shumë i vecantë). “Së shpejti do ta xhiroj”, iu përgjigja. Dhe përnjëherë, as vet nuk e di se si, i ofrova të luante në film. U mendua paksa, dhe tha se nuk kishte rol për të në filmin tim. “Unë jam naratori. Vi tek Ju dhe Ju rrëfehem, ndërsa në fund të dëftimit, ju thoni: “Get the fuck out of here”, i propozova. I pëlqeu dhe i pëlqeu shumë, propozimi im. “Por, unë nuk kam pesë million dollarë t’Ju paguaj”, ia ktheva. “Jo, miku im, është mbi pesëmbëdhjetë million dollarë, honorari im…“.

Qetësi. Askush nuk fliste. Pimë nga një gëllënkë kafe, pastaj foli Pacino: “Do të luajmë të gjithë, edhe Estelle, edhe Marisa, edhe Dianne, edhe unë, edhe të tjerët, dhe do të punojmë gratis”. Të gjithë pohuan, edhe pse Pacino nuk e pyeti asnjërën. Ky do të ishte kontributi i tyre, për veprën time të shkëlqyer.

Isha njeriu më i lumtur i planetit…

Pacino dhe unë, u takuam dhe disa herë të tjera. Kisha përshtypjen se tani e njihja prej vitesh dhe se qemë shokë, sepse kaluam nga Ju në Ti, edhe pse në anglishte “You” përdorej për të dyja vetat.

…Ai siguroi një milon dollarë nga një Kanal Televiziv Amerikan, që do ta mbante ekskluzivitetin e vizitës së Pacinos në Kosovë, dhe do ta dokumentonte filmikisht. Ndërsa Pacino, paratë nga realizimi i dokumentarit, do t’ia dhuronte komunitetit artistik në Kosovë, për të krijuar. Lajmi u bë publik dhe “mori dhenë”…

…Mëse tre muaj, jetova në Hotelin “New Yorker” në NYC, aty ku ishte xhiruar filmi: “King Kong”. King Kongu kishte ardhur në New York pas dashurisë, ashtu si dhe unë, por ai kishte ardhur pas dashurisë së një gruaje, unë pas dashurisë ndaj filmit. Ai qe vrarë. Unë duhej të largohesha sa më parë, që të mos vritesha aty, që të vritesha në shtëpi. Të vritesha tek rrënja.

Shkova tek varri i tim ati, preva barin, e pastrova gurin e mermertë dhe i dëftova se e kisha takuar Pacinon, Michael Corleone-n nga “Kumbara” i Francis Ford Coppola-s, film të cilin e kishim shikuar së bashku në Kinema Rinia 1.

E tërë bota mediale do të vërshonte në Kosovë. Këtë fakt e kishte të njohur Kryeministri që më gostiti me kafe dhe më premtoi, so do ta mbështeste ardhjen e Pacinos në Kosovë dhe realizimin e filmit. “Fundja, është nder për mua, për ty, për kombin, për vendin”, tha.

“Nuk kemi buxhet”, tha Ministri i Kulturës. Ai ishte shumë i paditur, do shtyente tutje, do të arrinte shumë. Ky vend, qe ndërtuar enkas për atë soj…

****

Në takimin tonë të fundit, kur dolëm nga Restaurant “Marseille”, para se të përshëndeteshim më the: “You are so God damn talented”. Po e citoj këtë fjali tënden, për të dëftuar që më ka mbajtur gjallë gjithë këto vite, mbushur me zhgënjim. Ëndërra për të punuar bashkë, nuk mu nda asnjëherë, por bashkëpunimi s’paska qenë i thënë.

Urime ditëlindjen, miku im. Pac fat, shëndet dhe skenarë të mirë në vitet në vazhdim. Jetofsh i lumtur. (Aq sa mund të jetë i lumtur një artist).

Me shumë respekt

Arben I Kastrati./ KultPlus.com