Im bir sot më ka emocionuar si rrallë herë dhe për forcën që mesazhi i mëposhtëm përcjell, dua ta ndaj këtu me ju.

Profesori i lëndës së logjikës në klasën e tim biri i bën një pyetje fëmijëve: çfarë është Atdheu për ju? Fëmijët janë në moshën e adoleshencës dhe nuk është fort e thjeshtë të nxjerrësh një mendim të kulluar në këtë moshë.

Kur i erdhi rradha tim biri, i thotë profesorit: Ju profesor ndoshta nuk do ta kuptoni përgjigjen time e jam i sigurtë se do t’ju tingëllojë e çuditshme. Atdheun për mua, duke qenë unë fizikisht larg tij, e ka zëvendësuar mami im.

Profesori sigurisht çuditet nga përgjigja dhe i thotë tim biri të japë një arsyetim për këtë përgjigje.

Ai vazhdon: Atdheu im natyror është një vend ku deti dhe malet bashkëjetojnë aq bukur në të njëjtin pejsazh, ku njerëzit janë të bukur si pejsazhi, ku problemet janë të thella si deti e zgjidhjet të mundimshme sa kapërcimi i maleve. Unë e kam jetuar pak Atdheun tim, kur u largova prej tij nuk e dija që kthimi tek ai do të shkonte kaq gjatë e unë do të rritesha duke parë të tjera male, rrugë, qytete e të tjera pejsazhe, por kurrë aq të dashura e të shenjta. Atdheu im që prej ditës që u largova prej tij, u bë mami im. Kur nisi klasa e parë, fillova të shkruaja alfabetin e një gjuhe tjetër, jo atë të gjuhës së nënës time. Dhe ajo ishte aty me mua, duke më ndihmuar të bëja timen një gjuhë që nuk ishte e imja, e as e saj. U dëshpërova pa masë që fjala e parë që shkrova në fletore nuk ishte: mami.

Ajo e lexoi dëshpërimin në sytë e mi, ndalet, m`i merr duart në duart e saj dhe më thotë: dëgjo zemër, pasi të mbarojmë mësimet e të bësh të gjitha detyrat do të fillojmë mësimin e gjuhës shqipe. Të kam blerë abetaren dhe të gjithë librat e klasës së parë që bëjnē fëmijët në Shqipëri dhe unë do të jem mësuesja jote e gjuhës shqipe, më pas edhe e letërsisë, e historisë, e gjuhës angleze po ashtu. Çdo ditë, për vite me rradhë, pasi bëja mësimet e shkollës, fillonte ora e “dashurisë” mësimi i gjuhës shqipe me mamin tim. Në çdo tre libra që do të lexoja gjatë muajit, njëri ishte patjetër në gjuhën shqipe.

Dashurinë për Atdheun mami im e ka shkruar në zemrën time me shkronja shqipe, në gjuhën e nënës time. Unë sot flas dhe shkruaj shqip sikur të mos kem ikur asnjë ditë nga Shqipëria. Dhe çdo mëngjes që zgjohem për të filluar ditën them me vete: një ditë më pak që më afron me kthimin në Atdhe.

Profesori, që është një burrë i ftohtë e fjalëpak, ishte emocionuar. Shkëput një fletë nga blloku i tij dhe shkruan diçka në të. E palos dhe ia jep tim biri duke i thënë: këtë letër çoja mamit, ti nuk duhet ta lexosh sepse nuk është për ty.

Kur vjen im bir në shtëpi më tregon gjithçka dhe në fund nxjerr letrën nga xhepi duke më thënë: nuk e kam lexuar çfarë ka shkruar mam, ndoshta ka shprehur habinë e tij për përgjigjen time, nuk di nëse më ka kuptuar. Në fund të fundit ai nuk e di çfarë do të thotë të largohesh nga shtëpia jote, nga shokët, nga gjyshërit. Ai nuk ka si ta kuptojë.

E hapa letrën, e lexova dhe u përlota. Profesori kish shkruar: “Nuk e di sa krenare jeni ju për djalin që keni rritur dhe edukuar por unë jam mjaft krenar që jam profesori i tij dhe që kam fatin ta kem nxënës në gjimnazin tonë. Pyeteni t`jua tregojë përse ia kam dhënë këtë letër dhe do ta kuptoni përse po jua shkruaj këto fjalë znj. Toptani”.

Ka raste kur momente të tilla të tregojnë realisht vlerën e gjithë përpjekjes, lodhjes, sfidës e sakrificës dhe ti e kupton që ia ka vlejtur.

Ervina Toptani/ KultPlus.com