Nuk më pëlqen me u shminku.
Kur shkoj në punë nuk veshi take.
Nuk i du thonjtë e gjatë.
Nuk shkoj në pedikyr. Veç me mendu me shku në solarium më çohen flokët përpjetë.
Nuk aktroj se nuk mundem me bart nji kuti ma të rand se 2 kilogram edhe nuk du me u paraqit si qenie e brishtë.
E urrej shopingun edhe blej veç kur e kam patjetër.

Çfarë gruaje jam unë, me siguri kishin me pyet ata që nuk më njohin.. Mu më pëlqen me gatu, po edhe me hangër, edhe pse apo nuk duhet me kallxu që më pëlqen me hangër. Por, nuk bahem sikur më duket që brokoli është sendi ma i shëndetshëm në botë, as se lulelakra është ma e shijshme se pica. Po qysh jo. Unë ma s’shumti kam qejf me vesh atlete edhe jo, taket nuk janë të rehatshme. Ato që thonë se taket janë të rehatshme ose asnjëherë nuk kanë vesh atlete, ose gënjejnë. Të tretë nuk ka.

Mu më pëlqen me lexu. Gjithçka. Prej Tolstojit, deri te E.L. Xhejms. Edhe nuk mendoj se jam ma pak inteligjente veç pse e kam lexu “50 shades of grey”, edhe nuk kam problem me këtë. Më pëlqen me shiku histori dashurie me fund të lumtur në vend të atyre ku Rambo i mbyt krejt, e çka ka të keqe këtu?

E tani krejt janë konfuz kur e shohin një grua që nuk i pëlqen me vu një kile pudër, buzëkuq e sene tjera përmbi veten, e prap është e ndjeshme. Se kjo grua mundet me bajt diçka ma të rand se telefoni, e prap se prap të mbytet tu kajt kur e sheh “Titanikun”. Janë konfuz sepse kjo nuk përshtatet me stereotipin e shoqërisë se si duhet me qenë një grua.

E sot duhet me qenë veç ajo çka jam. Këtë e bëj çdo ditë edhe nuk mendoj se çka kanë me thanë të tjerët. Ata që nuk më njohin me siguri mendojnë se jam një person i hallakatur, i lan mas dore, që nuk flet me askënd e nuk e do askënd. Edhe ky është stereotip koti. Përkundrazi. Unë çdoherë jam sinqerisht e gëzume, sinqerisht e mërzitun, e sinqerisht nervoze. Rrobat e mia çdoherë janë të pastra, ama thjesht veç kam qejf me qenë të pambukut, a jo sintetike, me likra e dantella. Mendojnë se unë u shmangem njerëzve e komunikoj me nervozë. Edhe kjo nuk asht e vërtetë.

Më pëlqen me shkru. Ma s’shpeshti për veten. E di se disa personave të parealizuar iu shkoj në nerva. Unë e bëj atë që m’ban t’lumtur, e për momentin një prej këtyre është të shkruarit. Sa prej njerëzve e kanë luksin të merren me atë çka i bënë të lumtur edhe nuk merren me atë që mendon rrethi?

Sinqeriteti ashtë shumë ma i lehtë se mirësjellja e buzëqeshjet e rrejshme. Gënjeshtrat t’lodhin, e buzëqeshjet e rrejshme t’krijojnë rrudha. Unë e zgjedh natyrën në vend të betonit. Edhe nuk më pëlqen me ec nëpër qytet e shminkume të shtunën në mbramje, veç për me iu lan përshtypje njerëzve që nuk janë të rëndësishëm për mu.

Nuk më pëlqen me dalë në vende “fancy”. Ma konkretisht, nuk më pëlqen me dal hiç, se për tri ditë rresht lëkurës ka me m’i ardh era cigare, e fyti ka me mu djeg prej cigareve të huja. Edhe hiç nuk e kam dert nëse dikush mendon se jam hipokrite, se prej moshës së re tan kohën je kanë nëpër kafene e klube e ke pi ka dy kuti cigare në ditë. Jam ba grua që të shtunën n’mbramje ka qejf me shiku film e me lexu libër. Edhe nuk mendoj shumë për vete, po jetoj qashtu qysh më jetohet.

Nuk e programoj mëngjesin, drekën edhe nuk e la pa e hangër darkën. Mes zhurmës edhe qetësisë, te unë çdoherë fiton qetësia. Mes të zezës e të bardhës, çdoherë e zgjedhi të bardhën. Nuk më pëlqen ngjyra e hirit. Nuk më pëlqen mesi.

Pak asht irracionale, po sa herë i zgjedhi ekstremet.

Burimi: skopjeinfo.mk
Përshtatja: supergrate.net