Nga Linditë Ramushi Dushku

Çfarë nëse jemi pjesë e një eksperimenti? Ja kam shtruar këtë pyetje disa herë vetës përgjatë situatës së krijuar nga një diçka e panjohur. Njeriu ka një pikë te dobët, që unë e quaj pikë varësie, që ka emrin frikë. Kjo frikë shpeshherë merr emra dhe shfaqet ne forme të ndryshëm. Dhe nëse analizojmë sjelljen individuale në disa prej veprimeve kolektive, që kanë shoqëruar historinë e njeriut, mund të shohim se si frika ka qenë një element që ka ndërhyrë në shumë forma dhe mënyra jetese, tek njeriu si individ dhe tek njeriu si pjesë e shoqërisë, dhe një bashkësie më të madhe deri në përmasa globale. Situatat në cilat është zhvilluar njeriu, janë mjaftë komplekse, ashtu siç është dhe vet njeriu dhe qenja e tij! Sjellja e njeriut është komplekse. Një observim i reagimeve dhe valëve nga brenda dhe jasht trupit e mendjes njerëzore, por dhe i ndikimeve nga jashtë, si ato të turmave të caktuara, apo sikur është tani ndikimi i Coronavirusit-19, mund të vërehen se individi vepron ngjashëm me masën, madje si masa dhe për masën. Njeriun e ka shtypur frika si element për bindje dhe që nuk lejon pavarësi të qenies nga ajo çfarë jep masa! Tek njeriu vërehet frika e ndëshkimit, dhe përmes besimit dhe lutjes, tek diçka imagjinare, apo më e madhe se ata, mbështeten për të eliminuar ankthin e ekzistencës! Në këtë rrafsh, njeriu në frikë ndjen humbjet dhe përmes kësaj i rriten bindjet ndaj pushteteve hyjnore; ndaj atyre njerëzore! Pastaj natyrshëm shtrohet pyetja: çfarë nëse jemi pjesë e një eksperimenti, të burgosur pa “bërë krim”, duke mos e ditur se çfarë do të thotë izolim, për ata që kanë provuar formën tjetër të izolimit që është burgu forma më e njohur ndër njerëz, e heqjes së lirisë?- Por që ka një ndryshim të madh me izolimin që po bëhet herë herë me “dashjen tonë”, nga frika e diçkaje që se njohim, nga bindja me dashje për diçka që s’na pëlqen, pra bindemi pa e pëlqyer.
Fuqia e këtij ndërveprimi, sërish lidhet me frikën e bindjen. Dhe pushtetin më te madh e kanë fituar duke mbjellur frikën për diçka, që më vonë është rritur si vetëfrikësim alogjik! Pastaj, çfarë nëse ky “eskperiment” do të tregoj se njeriu është me parë qenie emocionale dhe mëpastaj sociale; që njeriut i duhet njeriu, pastaj të jetë ai që është,- sjellja e tij, ndjenja, emocioni, dashuria etj, apo të dashuroj, të ndjej, të flas, bërtas për të qenë më pas pjesë e një grupi, për të ndarë në grup atë që është apo te jete në grup për të marr atë që i duhet!? Ana tjetër e medaljes së historisë së këtij ndryshimi të mënyrës së jetesës, ka ndikuar në perceptimin e njeriut mbi mënyrën e te jetuarit, stilin e veprimtarisë së tij ditore, si psh. Jo shpesh, një masë e madhe njerëzish, jo të gjithë, dalin të bëjnë blerjet në market pa makina, t’i mbajnë ushqimet në qese deri në shtëpi për rreth tridhjetë minuta larg shtëpisë, apo dhe të shohin brenda shtëpisë së tyre më shumë se sa katër muret e dhomës, të lejojnë të krijojnë histori ditore, sepse njeriu i kohës së kësaj epoke nuk arrin që te jetë kaq komod karshi dinamikës që ka vetë kjo epokë. Duhet te jetë një thirrje drejtë perceptimit të gjërave parësore të nevojave që realisht qenia jonë ka, për te harruar pak rehatinë e makinës dhe të lëvizim këmbët nga nevoja në këtë rast e për shumë qëllime të mira! Më kujtohet një fragment nga tregimit e gjyshes, kur thoshte: nevoja është nëna e gjërave, dhe ajo na mëson çdo profesion, çdo sjellje. Në këtë rast, nevoja për të qenë të heshtur brenda zhurmës që mund të shkaktonin dikur lëvizjet e makinave, të na qojnë drejtë analizimi të një hapi që bëjmë me shumë! Një thirrje tjetër që do të duhej ta dëgjonim është ta shihnim jetën tonë si një udhëtim të gjatë duke realizuar ëndërrat pa u nxituar, dhe për të kuptuar sensin e kohës. Në këto ditë izolimi që edhe pse mund të bëjmë pak gjëra, lëvizje, punë, lexime e ndër to detyra, koha duket sikur nuk ikën, në fakt ajo shihet ashtu siç duam ta shohim.
Ne kontekst të gjithë kësaj, nëse do të ishim pjesë e një eksperimenti; shtrohet pyetja çfarë duhet t‘ themi vetës, kuptohet përveç kërkimit të fajtorëve për tragjikën!?- Një faleminderit për domosdoshmërinë e mësimit ose rikujtimit të disa gjërave që dikur i kemi njohur, dhe për mësimet e detyrueshme të mbijetesës në rrethana të caktuara?! Pra jo nga frika por qe na lat të kuptojmë shumëçka mbi botën, njeriun, pushtetin, bindjet e perceptimin e gjërave në një dritë tjetër! / KultPlus.com