E përmenda më parë se isha në Evropë. Nuk është hera e parë që kam qenë në Evropë; kam qenë në Evropë shumë vite më parë me Ernest Hemingway-n. Hemingway sapo kishte shkruar romanin e tij të parë.

Gertrude Stein dhe unë e kemi lexuar atë. Thamë se ishte një roman i mirë, por jo i madh; se duhej punë, porse mund të bëhej një libër i mirë. Ne qeshnim për këtë. Hemingway më rrahu gojës.

Atë dimër Picasso jetoi në Rue d’Barque dhe sapo kishte bërë pikturën e një dentisteje të zhveshur në mes të shkretëtirës Gobi. Gertrude Stein tha se ishte një tablo e mirë, por jo e madhe. Unë thashë se mund të ishte një pikturë e mirë. Ne qeshnim për këtë dhe Hemingway më rrahu gojës.

Francis Scott dhe Zelda Fitzgerald u kthyen në shtëpi nga gostia e tyre e çmendur e vigjiljes së Vitit të Ri. Ishte prill. Scotti kishte shkruar vetëm “Pritjet e mëdha”. Gertrude Stein dhe unë e lexuam. Thamë se ishte një libër i mirë, porse nuk kishte nevojë ta shkruante, sepse Charles Dickens veç e kishte shkruar atë. Ne qeshnim për këtë dhe Hemingway më rrahu gojës.

Atë dimër shkuam në Spanjë për të parë Manoletën dhe ai… dukej se ishte tetëmbëdhjetë vjeç. Gertrude Stein tha jo, ai ishte nëntëmbëdhjetë vjeç, por dukej si tetëmbëdhjetë vjeç. Unë thashë se ndonjëherë një djalë tetëmbëdhjetë vjeç do të duket si nëntëmbëdhjetë vjeç, ndërsa herë të tjera një nëntëmbëdhjetë vjeç mund të duket lehtë si tetëmbëdhjetë vjeç. Kjo është mënyra si është një spanjoll i vërtetë. Ne qeshnim për këtë dhe Gertrude Stein më rrahu gojës.

Përktheu: Telegrafi