Kur hyja më parë në shtëpi hapja dorezën e derës dhe në mënyrë të natyrshme mendimi i parë ishte drita, televizori dhe mbase tualeti. Tani e shoh ndryshe atë copën e metalit (dorezën e derës), më duket se aty është varur suksesi i një dite me apo pa coronavirus. Më duket e frikshme dhe me mikrobe, sepse postieri kur ka trokitur ose është përpjekur të dorëzojë një porosi, ka mbledhur aty një tufë me mikrobe të frikshme.

Po çelësi i dritës? Hall më vete, ka një ndriçim në mes të murit, tip fosfor, që më thotë: Unë jam Corona – brandi i ri plot dritë i shtëpisë.

Dua të marr pultin e TV, stepem edhe vë dorezat mbrojtëse. Nuk e mendoja kurrë që do të tmerrohesha nga një produkt plastik i zi, të cilin herë-herë s’e gjeja vërdallë dhe më dukej pothuajse i panevojshëm.

Fjala TOUCH me tingëllon ndryshe…

A ka mundësi të mos kem në shtëpi asnjë sistem modern me prekje? S’dua të prek asgjë në këto kohëra virozash vdekjeprurëse.

Por sfida e radhës është tualeti, është zgjidhje, por edhe jo, sot për sot.

Po sikur duke larë duart me sapun për 30 sekonda stërkalat e ujit të ndotur të infektojnë gotën e furçës?

Edhe mund te ndodhë, kush ma siguron që jo?

Kam përshkruar një distancë prej 3 metrash nga momenti që mbërrita në shtëpi dhe ndërkohë kam ndërtuar një film me skenare dhe 1000 pasiguri. Një gjë është e sigurt, këto gjëra s’i kisha vënë re më parë… / KultPlus.com