Unë nuk kam emën, ma kan ngjitë nja sa mem thirrë e mem urdhnue, ama emën temin nuk um lanën kurrë me ba. Historia e eme asht’ e trishtë, asht’ e dhimbshme, zor që donë kush me ngue, zor që donë kush me dijtë.

Asht’ veç nja prej historive pa za e t’zakonshme. Asht’ ni histori jete që sot nuk e kam ma. Nuk muj me e qitë as me e hekë asni shkronjë, se koha jeme ka shku, bashkë me andrrat e mija t’vajznisë.
Ditën që un` kam le ish kanë ditë e zezë për tw tanë në shpi, bile i tanë katuni ia kish rrehë krahët me keqardhje babës e i kishin pas thanë herën tjetër djalë ishalla, qekaq, asnji fjalë me e urue për nji jetë t`tre që ka ardhë në tokë, te tanë ulë kryet tuj dale prej odes, e baba i turpnuem që s`mujti me gju pushkë për me i kallxue te tanëve që i ashtx shtu nji pushkë n`shpi.
Nana e shkretë m’ka dashtë gjithë, po as ajo kurrë qikë s`ka dashtë me pasë, ki me hekë qika jeme kish pas thanë nën vajin e dhimtve që e kishin dërrmu.

Historia e nanës asht’ e njejtë si e jemja, veç se nana ish pajtu, e une kurrë s’kam mujtë.

Çka m`kanë thanë po ju tham. Nuk jam kanë kurrë n`shkollë e as knim e lexim nuk m`kanë msu, e gjithë kam dashtë me dijtë çka kanë ato librat e vllaut t`vogël, qysh me dijtë me knue si ai, kurrë s`kam msue, e gjithë kam dashtë.

Kam pasë ba be, që çika jem ka me pasë fatin tjetër prej temit.

Jam rritë tuj m`thanë je dera e huej, m`kanë msu mirë me shujtë, mos me qitë za, me e ngue çdo kanë e vetën me e mytë. Nji ditë m`a vunën kanën, m`thanë që m`kanë dhanë për dikanë, m`kanë dhanë si nji teshë që ma s`ju vynë e i jepet dikujt tjetër.

Mu kerkush s`me veti, çka du une, çka du me thanë une, a due me shku a jo.
Jau dhanë nji plum si dhuratë t`funit, nëse kisha refuzue me shku te ai që shpija m`a ka zgjedhë me t`njejtin plum ai ka mujt mem vra, e gjaku jem ish kanë i hupt. Jeta jeme e pavleftë.

S`e kam njoftë kurrë, s`e kam dijtë kush asht’.

E frikësueme, kam dashtë me kanë n`kthinën tem t`vorfën e t`ftoftë, po jeta jeme kish marrë tjetër kahje, e unë s`kisha ma fuqi me luftue kundër, veç me e pranue nji fat t`mallkuem e t`njetë si t`shoqeve t`mia.

Jam derrmu shumë here, po kush zanin s`ma ka ni, kush s`me ka vetë najhere a jam lodhë ? A kam nevojë për najçka ?
Kam pasë shpesh nevojë me nejtë vetë, me pushue shpirtin e molisun, me flejt ma shumë, e mi dhanë pak jetë vetit. Nuk e maj men ni ditë veç temen. Gjithçka u kanë për tjertë. Un’ jam kanë për tjertë.

Kam dashtë shpesh here me ngajtë e lirē ledinave t’blerta, me u shtri veç pak e me lujtë sikur ditët e feminisë. Gjithë kam jetue me mallin e qatyne ditëve kur s’kam ditë gja për jetën. Hera e vetme kur kam rrnue qysh kam dashtë.

Kam dashtë shumë here me folë, me britë, me kajtë, me iu thanë atyne që jam njeri, po kush s`me kish ngu, më kishin thirrë emna, më kishin keshë ditë e natë, se qashtu kanë ba me ato t`rrallat që kanë guxue me britë, që s`kanë mujtë me rrnue qashtu.

Jam kanë gjithë dera e huej, pa emën, pa t’drejta, pa za.

S`kam gjetë kurrë dikush mem kuptue, me m`i fshi lotë e syve, e me m`i shnosh plagtë e shpirtit. Rrallë kam keshë, m`paten msue se asht’ mëkat edhe kjo.

Kam pasë ba be e rrfe që fati i çikës tem ka me kanë ndryshe. Që çika jem ka me pasë emën, andrra, e t’drejta, njejtë si djemt e mi.

Une gati shkova, qatje ku ma nuk ka kthim. Nuk dijë shumë për atje, athu a kam me pasë emën ? A kam me kanë edhe atje vec ni derë e huj ?