Ne jemi të mbingarkuar gjatë gjithë kohës. Testet e shkollës duhet të shkojnë mirë, duhet të kaloni vitin, duhet të ndiqni një shkollë të mirë, duhet të ndiqni disa kurse prestigjioze, duhet të keni një punë të mirë, një program të mirë dhe më shumë respekt në njohuritë tuaja. Personalisht kurrë nuk e kam kuptuar gjithë këtë presion për të pasur një punë të mirë në vetëm 20 vjet. Ne na mësojnë se suksesi në jetë është të pasurit një pozicion në krye të një kompanie të njohur dhe që ka disa punonjës nën komandën e tyre.

Ne rritemi duke e besuar këtë me besnikëri. Pra, pse edhe ata që i arrijnë këto qëllime bëhen një person i dëshpëruar, materialist dhe konkurrues? Ajo që ka rëndësi është të bësh shumë para, apo jo? Jo!

Jeta nuk duhet të jetë vetëm studim, punë, të bësh para dhe të vdesësh. Ne nuk kemi lindur në këtë botë të mrekullueshme, plot me vende fantastike, njerëz të veçantë dhe ushqime të shijshëm, për të jetuar çdo ditë në zyrë nga ora 9-18. Unë, për një gjë e konsideroj veten një person me shumë fat. Unë kurrë nuk kam punuar për shumë dhe kurrë nuk kam pasur një pagë që mund ta ketë zili dikush. Unë mendoj se jam një person më i suksesshëm se sa miqtë e mi me kostume që fitojnë 5-shin e pagës time.

U hodha me parashutë, mësova anglishten te murgjit e Indisë rurale, vizitova vende që shumica e njerëzve nuk e dinë që ekzistojnë, kam punuar vullnetare, kam udhëtuar me çantë shpine pa destinacion, kam jetuar në shumë vende, më kanë grabitur dhe kam mbetur pa para në një kontinent tjetër. Këto gjëra nuk llogariten si përvojë? Kjo nuk duhet të kërkohet gjatë një interviste për punë?

Ne vetë jemi kurrikula jonë. Ne nuk jemi kompania shumëkombëshe në të cilën punojmë. Ne nuk jemi paga që fitojmë. Ne jemi ajo që jetojmë. Ne jemi njerëzit që njohim, librat që lexojmë, vendet ku vizitojmë. Ne jemi përvojat që bëjmë.

Njerëzit, le të shkojmë në punë për të grumbulluar para që do të na lejojnë të udhëtojmë. Ne vullnetarë. Ne shkruajmë një libër edhe nëse nuk do të publikohet asnjëherë, luftojmë për shkaqet në të cilat besojmë edhe nëse e gjithë bota do të mendojë se jemi të çmendur (megjithëse ne jemi profesionistë). Ne mbjellim një pemë, bëjmë gjithçka…

Ata që janë 20 vjeç dhe pak më shumë janë të mbërthyer në trak për të shkuar në punë, ata që gjithmonë shohin të njëjtit njerëz para të njëjtit kompjuter.

I gjithë ky hulumtim i suksesit profesional për çfarë është? A kemi vërtet nevojë për të gjitha paratë që fitojmë? Çfarë bëjnë disa zero shtesë në llogarinë tonë bankare? A besojmë se ne jemi njerëz të mëdhenj për të studiuar në këtë universitet dhe për të punuar në kompaninë më të njohur?

Nëse nuk kemi të ardhura për të ndihmuar financiarisht shtëpinë, nuk mund të themi se problemi është paraja. Siç e kam përmendur tashmë, kam jetuar një vit të tërë me paratë e lënë mënjanë gjatë 13 muajve të trajnimit. Megjithatë, unë kam avancuar. Ne nuk kemi nevojë që të gjitha gjërat të tejkalohen.

Kur arrijmë në moshën 60-vjeçare, të pasur, në shtëpinë tonë prej 300 metrash katrorë, ne do të jemi në gjendje të marrim diell në kopshtin tonë dhe të kemi makinën më të bukur në qarkullim, ne do të mendojmë se kemi arritur qëllimin tonë në jetë. Por pavarësisht kësaj, ne do të jemi të pakënaqur, në depresion.

Të jesh i realizuar, për mua nuk do të thotë të kesh shumë para. Të kuptuarit do të thotë të kesh histori për të treguar. Të jesh i realizuar do të thotë të ulesh në një bar me katër miq dhe të pish një birrë të mirë të ftohtë, pa u shqetësuar për punën që mbetet për t’u bërë për sot sepse ishte shumë dhe nuk kishe kohë të mjaftueshme.

Ne ndjekim atë që e bën zemrën tonë të mundë më shpejt. Ne jemi shumë të rinj për t’u shqetësuar për pensionin dhe hipotekat. Karkalecat nuk kanë sirtarë dhe çfarë do të fitojmë në jetë, nuk mund ta marrim me vete pas vdekjes. Ajo që mund të sjellim nga kjo jetë është jeta e njëjtë që kemi jetuar.

Duhet të kemi sukses në gjetjen e ekuilibrit të duhur mes domosdoshmërisë dhe lirisë. Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / emozionifeed.it /KultPlus.com