Shkruan: Çedomir Jovanoviq

A e pyet veten ndonjëherë çka është jeta? Ku fillon gjithçka që je ti? Ku
mbaron gjithçka që nuk je ti dhe fillon gjithçka që është e jotja? Edhe
politika Jote.

E para se të pyesësh veten…
Ngrite kokën dhe shiko, do të shohësh atë që ndjen dhe tanimë e di.
Që ëndërron jetën tënde dhe tonën.
Që jeton frikën dhe ankthet tuaja e tonat?
Hapi sytë, jepja jetën ëndrrave. Shpërndaj retë. Largoje shiun.
Edhe errësirën. Trimëroj të frikësuarit, të gjymtuarit, të dëbuarit.
Shembi llogoret. Ndalo para kolonës ku fillojnë të vrasin.
Kolonat që ikin, që të mos vriten. Dhe përsëri shpërndaj retë.
Largoje shiun, edhe errësirën. Munde frikën.
A e ëndërron jetën derisa jeton vdekjen?
A e ëndërron paqen derisa jeton luftën?
Kur zgjohesh, kur del në dritare, shikon rrugët, të përshpejtuara, edhe
njerëzit, automobilat, fytyrat e qeshura të shitëseve, fëmijët me çanta,
shitës të gjithçkafit, dhe gjithçka që ndjek, derisa dhe punon,
kërkon, takon – a po i sheh, a e din pse ëndërrojmë jetën derisa po
jetojmë frikën dhe ankthet?
Dhe a te shkon ndër mend, a, dhe ja, je zgjuar nga gjumi, i ke larë
dhëmbët, je përgatitur, ke dalë, ke punuar, ke qeshur, ke pirë
kafe, ke mbajtur dikë për dore, je kthyer në shtëpi, ke lexuar, ke shikuar film
koti, ke larë dhëmbët, je shtrirë… Atëherë, a të bie ndër mend, që ë
mundesh të zgjedhësh?
Të votosh? Të vendosësh? Të jetojmë atë që ëndërron dhe ëndërrojmë.

4

Dhe të pyetesh. E pyetjet të jenë të shkurtra. E që përgjigja, përgjigja jote,
të bëjë dallimin. Në mes të ëndrrave tuaja të përjetshme dhe tonave.
Dhe mëngjesit tuaj e tonit.
Punë apo istikam.
Stallë apo shtëpi.
Mik apo armik.
Buzëqeshje apo thikë.
Bukë apo gjak.
Ti thuaj. Ti po pyetesh.
Sepse nesër nuk do të mundë të flasësh, të mendosh, të duash, të
dëshirosh. Edhe atë nuk do të mundesh ta vëresh.
Nuk do të mundesh as të i`a mbathësh.
Je aty, ku çdo ëndërr varet prej teje. Për arsye se zgjedh dhe vendos.
Për vete, për ata para teje, për ata pas teje.
Aty, ku din dhe bën dallimin. Aty, ku ti pyetesh.
Dhe asnjëherë, mos më thuaj, çka ëndërron. Ëndërrojmë njëjtë. Çdo natë.
Më thuaj, çka dëshiron të shohësh kur zgjohesh nga gjumi.
Në Sarajevë. Në Beograd, Zagreb, Shkup, Prishtinë. Në Podgoricë. Tiranë.
Dhe a është i vetmi zoti, ai që kërkon viktimën, për paqe.
A jemi më shumë? Njerëz. A jemi mjaftueshëm? Për paqe.
A mundemi? A dëshirojmë? A guxojmë? Paqe? Ti pyetesh. Ti vendos.
Këto janë fjalë për paqe. Dhe fjalët tuaja. Këto janë mendime dhe
shpresa të të gjithë atyre të cilët besojnë në paqe. Të cilët për paqe
pajtohen. Të cilët paqen e mbrojnë, në zgjedhjet e Bosnje dhe
Hercegovinës. Dhe në referendum në Maqedoni. Edhe në Prishtinë.
Edhe në Beograd.
Ky është koalicioni për paqe. Bashkëngjitu!
Sepse prej teje nevojitet dhe varet.
Secila ëndërr e jote.
Dhe çdo zgjim i yti në mëngjes.
Në paqe.