Nuk duhet të gjykojmë dhe kurrë nuk duhet të jemi sipërfaqësorë. Çdo person që takojmë është duke luftuar një betejë që nuk kemi dijeni.

Le të marrim kohë për të kuptuar, për të njohur vërtet të tjerët dhe për të vendosur marrëdhënie origjinale dhe të thella.

Nëse harrojmë marrëdhëniet njerëzore përgjatë rrugës, ne gjithmonë do të humbasim, sepse njerëzit thjesht lodhen nga të qenit të mirë dhe kuptojnë se ka një kufi, përtej të cilit zemra nuk mund të durojë.

Objektiva, performancë, gjithçka me nxitim, gjithnjë e më shumë, kjo është tani paradigma që ne e quajmë, me kaq lehtësi, qytetërimi perëndimor!

Dhe që, pa një ndërgjegjësim nga ana e të gjithëve, treni i çmendur në të cilin kemi hipur, mund të sjellë surpriza aspak të këndshme.

Në këtë kaos ndodh gjithnjë e më shpesh që ne i gjykojmë njerëzit në një mënyrë mizore dhe të padrejtë, duke i kushtuar vëmendje asaj që shohim, edhe kur nuk dimë mjaftueshëm.

Është efekti i shoqërisë së imazhit, ai shtrembërim që lejon të shprehim gjykimet me vetëm një shikim.

Ne të gjithë arrijmë në përfundime të nxituara, duke paraprirë me gjykime, duke dhënë dënime, duke harruar të lëmë kohë, në mënyrë që personaliteti i vërtetë i bashkëbiseduesve tanë të manifestohet, përtej paraqitjeve të dhjetë sekondave të para.

Ata që, mendojeni pak, konsiderohen si koha kur formohet një ide dhe gjykimet rreth një personi që sapo e kemi njohur.

Ne të gjithë përfundojmë duke neglizhuar aspekte themelore. Të gjitha aspektet e brendshme të një individi, ndjeshmërinë, inteligjencën.

Kjo sjellje gjithashtu ndikon në marrëdhëniet tona shoqërore.

Në fushën e punës dhe në lidhje me të tjerët, e jashtmja merr një rëndësi gjithnjë e më të madhe.

Në botën e të rinjve është “fenomeni i imazhit”: shumë më i fortë se tek të gjitha grupmoshat e tjera.

Nëse nuk i ndjek modelet, të tjerët do të të gjykojnë keq dhe do të largohen. Ne jemi të gjykuar nga rrobat tek makijazhi, nga prerja e flokëve tek modeli i fundit i celularit.

Ne nuk mund të jetojmë duke kritikuar njerëzit për mënyrën e tyre të të qenit, sepse të gjithë përpiqen të mbijetojnë, duke u përballur me betejat që shpesh as nuk ia dimë njëri-tjetrit.

Dhe kur bëhet fjalë për njerëzit afër nesh, të cilët ne natyrisht i njohim më mirë, duhet t’i kushtojmë edhe më shumë vëmendje shenjave që sjellja e tyre na dërgon në çdo kohë.

Jeta kërkon vëmendje, kujdes, mirësi.

Nuk do të thotë të ofrosh vetëm mallra materiale, të masësh gjithçka me çmimin dhe kohën e nevojshme për t’i blerë ato.

Kjo do të thotë të kesh vëmendje, do të thotë të vëzhgojmë me kujdes ata që ecin pranë nesh, duke perceptuar trishtimin, shqetësimin që të gjithë mund të përjetojnë në një fazë të jetës së tyre.

Për të pasur sukses në këtë, nuk kemi nevojë për diploma apo dhunti të veçanta, por na duhet në radhë të parë, aftësia për të dalë nga ajo vorbull që zvogëlon gjithçka dhe të gjithë, dhe gjithashtu heq ato që na kanë mbetur nga njërezillëku.

MeB