Orgen Kelmendi

Kur të pandehurit i shqiptohet dënimi me arrest shtëpiak, si dënim më i butë ose për ndonjë arsye shëndetësore, ai nuk mund të kaloj shtëpinë e tij, duke qëndruar i izoluar brenda katër mureve të tij, për një afat të caktuar kohor.

Sot të gjithëve na është shqiptuar ky dënim, veçse ka tjetër emër: karantinë.

Ne asnjëherë nuk jemi dënuar për të gjithë ata drunjë të prerë, për ndotjen që i’a bëjmë ajrit dhe për mbeturinat që i hudhim kudo, përditë.

Asnjëherë nuk jemi dënuar për urrejtjen dhe nënçmimin që ju bëjmë njerëzve që janë më ndryshe se ne, pavarësisht se themi se nuk jemi racistë.

Asnjëherë nuk jemi dënuar për paragjykimet që u bëjmë të gjithë atyre që duken dhe mendojnë më ndryshe se ne.

Asnjëherë nuk jemi dënuar për sjelljen që kemi ndaj kafshëve, qenëve të rrugës, të cilët nuk kanë asgjë më pak se ata që ju i adoptoni dhe i bleni me paratë tuaja.

Asnjëherë nuk jemi dënuar si shoqëri për çfarëdo që i kemi shkaktuar njerëzimit dhe planetit tonë.

Ta marrim këtë kohë si dënim shoqëror dhe të mendojmë si të jetojmë pas kësaj epidemie. Si të jetojmë më mirë, të gjithë së bashku./KultPlus.com