Regjisorja greke Giota Koundouraki ka njoftuar se ka filluar provat me aktorët pë shfaqjen ‘Gratë e Kosovës’, bazuar në romanin e Ag Apollonit, ‘Një fije shkrepëse, një fije shprese’, përcjell KultPlus.
Koundouraki ka njoftuar se ndjehet e nderuar që i është besuar ky projekt, duke shfaqur fatin e shumë grave gjatë luftës së fundit në Kosovë.
Në vijim gjeni postimin e regjisores Giota Koundouraki:
GRATË E LUFTËS, GRATË E KOSOVËS Së pari e lexova librin në anglisht… Një roman historik tronditës… shkrimtari kosovar Ag Apolloni erdhi në Greqi në vjeshtë dhe nën Akropol së bashku me diplomatin e Kosovës Fitim Gllareva. Ne filluam një partneritet dhe miqësi të pathyeshme. Unë kam shkruar tashmë shfaqjen me titull GRATË E KOSOVËS bazuar në librin e Ag Apollonit NJË FIJE SHKREPËSE, NJË FIJE SHPRESE (pasi titulli është në shqip) dhe kam filluar provat me aktore të shkëlqyera dygjuhëshe… Me kokëfortësi i përmbahem pozicionit të grave dhe forcës së nënave në luftën e tmerrshme të Kosovës të viteve 1998-1999… personazhet në shfaqje janë historike dhe njëra prej tyre jeton ende në Kosovë… Është një nder të më besohet një detyrë kaq e rëndësishme… faleminderit Kosovë./KultPlus.com
Këngëtarja Elida Kryeziu ka publikuar sot këngën e saj të re “Engjulli im”, këngë kjo të cilën Kryeziu ia dedikon babait të saj, përcjell KultPlus.
“Kjo këngë është një fjalë e pathënë, një përqafim i munguar, një dhuratë për babain tim në ditëlindjen e tij. Ai nuk është më pranë me trup, por fryma dhe dashuria e tij jetojnë në çdo rrahje të zemrës sime. Këto vargje nuk janë vetëm të miat — janë të secilit që ka dashur fort e ka humbur. Uroj që kjo këngë të bëhet zë i ndjenjave tuaja dhe t’ju sjellë pak dritë në errësirën që lë pas mungesa”, ka shkruar Elida Kryeziu në profilin e saj në Facebook.
Në vijim KultPlus ua sjell këngën “Engjulli im”./KultPlus.com
Qyteti i gurtë i Gjirokastrës vijon të tërheqë turistë të shumtë vendas e të huaj.
Qendra muzeale e qytetit është destinacioni fillestar, pasi të gjithë turistët e nisin vizitën nga kalaja e qytetit.
Ministrja e Turizmit dhe Mjedisit, Mirela Kumbaro ndau në rrjetet sociale një video me përshtypjet e disa prej turistëve që kanë vizituar gjatë prillit kalanë e Gjirokastrës.
“Kalaja e Argjirosë përmes fjalëve të vizitorëve që e shijojnë në çdo stinë e në çdo kohë”, shkruan Kumbaro.
Një turiste shprehet se “vijmë nga Franca, kjo është hera e parë në Shqipëri dhe në Gjirokastër, zbuluam këtë kala të mrekullueshme me një pamje magjike, është vërtet mbresëlënëse”.
Klara nga Gjermania tha se “na ka pëlqyer shumë përvoja këtu në kala. Është shumë bukur që mund të ecësh kudo dhe pamja është fantastike. Na pëlqen shumë”.
Një tjetër turist që vjen nga SHBA, tha se “jam me prejardhje kinezo-amerikane. Sapo kam ardhur në Shqipëri dhe më pas në Gjirokastër, është super bukur, moti e shihni vetë fantastik, kalaja është e mrekullueshme, pamjet janë fantastike”.
“Ne jetojmë në Londër kjo është hera e parë në Shqipëri, erdhëm dje dhe sot erdhëm në Gjirokastër. Deri tani po e shijojmë shumë, kalaja është e bukur e ruajtur shumë mirë, është e mahnitshme sa shumë histori ka këtu. Ka periudha të ndryshme shumë interesante, pamjet janë të jashtëzakonshme dhe vendi është ende i ruajtur shumë mirë”, tha një çift turistësh.
Sipas tyre, kalaja është vendi ideal për të shëtitur lirshëm.
“Nuk ka shumë informacion ngarkues , por sa duhet, tabelat informuese janë të qarta”, thanë ata.
Stacey nga Leeds, Angli, u shpreh se “na ka pëlqyer shumë këtu”.
Ndërsa Edmond Saushi nga Berati tha se “kam ardhur të vizitoj kalanë është hera ime dytë, është shumë bukur objektet duhen ruajtur janë gjëra të rralla”./atsh/KultPlus.com
Duke marrë parasysh mjedisin patriarkal në familjen Corleone, të rënduar nga konteksti mafioz dhe periudha historike, nuk na duket se skenari u jep personazheve femra vetëm rolet e grave të nënshtruara dhe pasive. Juristë, gjyqtarë, pedagogë, sociologë e psikologë pyesin veten prej vitesh nëse një film, me një regji që nuk ka asnjë mangësi, me një skenar novator, dhe një kujdes të përsosur ndaj mjedisit historiko-sociologjik, me një kolonë zanore të rafinuar të Nino Rota, pa përmendur mjeshtërinë e madhe të aktorëve, ka të drejtë t’i kthejë atentatorët në heronj “pozitivë”
Për herë të parë mafia po u tregohej njerëzve me një seriozitet historik dhe antropologjik. Për herë të parë aspekti njerëzor i mafiozit e bëri këtë të fundit një hero “pozitiv”. Skenat e dhunës brutale alternoheshin me momente poezie, duke e trazuar psikikën e spektatorit, dhe duke konkurruar me përsosmërinë stilistike. Kjo ishte tronditja që shkaktoi dalja në kinema e filmit “The Godfather” (Kumbari) në vitin 1972 me regjinë e Francis Ford Coppola, dhe skenar të Mario Puzo, bazuar në romanin e njohur me të njëjtin titull, botuar për herë të parë në vitin 1969. Të gjithë e mbajnë mend fillimin e filmit me siçilianin Bonasera (Salvatore Corsitto) që i kërkon Don Vito Corleones (i interpretuar nga një Marlon Brando tejet i zhytur në të thella), për të vrarë 2 të rinj amerikanë, që ishin fajtorë për çnderimin e vajzës së tij. Vito e kundërshton duke i thënë se ai ka qenë gjithmonë asnjanës, se nuk ka pranuar mbrojtje në të kaluarën, dhe tani “ti më kërkon të vras 2 njerëz, dhe nuk më quan as “Kumbar”.
Bonasera e kupton situatën, ulet në gjunjë i puth dorën dhe e thërret “Kumbar”, si një rit besnikërie dhe nënshtrimi. Ajo skenë zhvillohet e gjitha nën dritën e zbehtë të studios së DonVitos, dhe dëshmitarë ishin vetëm bashkëpunëtorët e tij më të afërt. Në atë ditë të vitit 1946, po kremtohej në kopshtin e madh të shtëpisë dasma e së bijës.
Tonalitetet e gjysmë errësirës në atë skenë justifikohen objektivisht nga drita verbuese e një dite vere që vjen nga jashtë. Por në fakt, Francis Ford Coppola shtoi enkas tonalitet e errëta për arsye semantike. Ai i kërkoi drejtorit të fotografisë, Gordon Willis, të shmangë reflektimin e dritave të brendshme në bebëzat e syve të protagonistëve, për t’i bërë fytyrat e tyre më dramatike, më të ngurta dhe pa emocione. Simpatia e spektatorin për “mafiozin” në filmin “Kumbari” lind kur djali më i vogël i DonVitos, Michael (Al Pacino, që interpreton një vrasës-filozof me fytyrë intelektuali), u rikthye në shtëpi i dekoruar nga lufta dhe u fejua me May (interpretuar nga Diane Keaton), edhe pse nuk kishte lidhje me aferat kriminale të familjes, detyrohet që të marrë pjesë në to. Në fakt Don Vito synonte ta mbante atë “jashtë biznesit familjar. Por kur bie pre e një atentati që gati i mori jetën të kryer nga familjet rivale mafioze në Nju Jork, i riu Michael e gjen veten në qendër të botës së krimit.
Për të gjithçka fillon kur rastësisht shkon në spital për të vizituar të atin, që ishte shtruar atje pas atentatit. Çuditërisht, spitali ishte i shkretë, i gjithë stafi kishte ikur. Infermierët kishin lënë bukën në mes. Në hyrje nuk kishte asnjë polic.
Edhe pse ende jo një mafioz, si një oficer i dekoruar i ushtrisë Michael e kupton, se pacienti është lënë qëllimisht vetëm. Ai i kërkon infermieres së vetme që ndodhej në spital që ta ndihmojë: “Ti e di kush është babai im. Ata po vijnë që ta vrasin. Ju lutem më ndihmoni ta çoj në një dhomë tjetër”. Michael dhe infermierja e shtyjnë shtratin përmes një korridori derisa sa mbërrijnë në një bodrum. Më pas, aty shfaqet një i njohur i babait të tij, luleshitësi i lagjes, që mbante në dorë një buqetë me lule. Michael e dërgon në shkallët e spitalit, përpara derës së përparme të godinës. Pasi e fshehur të atin, Michael i bashkohet luleshitësit duke pozuar si një mafioz. Ai ngre jakën e palltos, dhe e fut dorën në njërën anë të gjoksit, si për të lënë të kuptohet se është i armatosur. Michael bën të njëjtën gjë. Është një leksion i vërtetë regjisure. Pak sekonda më vonë para spitalit mbërrin një krye–mafioz.
Ata i shohin të dy burrat në krye të shkallëve të spitalit. Mendojnë se janë 2 truproja të armatosur, ndaj largohen menjëherë. Kjo skenë është prova e parë e shkëlqyer, në të gjithë trilogjinë (The Godfather II 1974, The Godfather III në vitin 1990), i një sërë skenash të paharrueshme që Al Pacino do t’i sjellë në kujtesën e spektatorit.
Në atë moment shohim metamorfozën e Michael, nga një hero lufte në një vrasës, për të “shpëtuar” jetën e babait të tij, dhe për të “ndëshkuar” policinë e korruptuar: vrasjen në restorant të mafiozit Sollozzo dhe shefit të policisë Mccluskey që kishte miratuar atentatin ndaj Don Vitos, dhe që u përpoq ta eleminonte në spital. Skena, e ndërtuar me një suspansë të atillë që të lë pa frymë, shkakton ende sot shumë emocione. Michael shkon në tualet duke i lënë që të dy në tavolinë, pasi u kontrollua për armë nga Sollozzo. Në tualet, ai kërkon me ankth armën e fshehur. Më pas rikthehet në tryezë. Është shumë i tensionuar. Qëndron në një formë që krijon përshtypjen sikur nuk do të mundet ta realizojë hakmarrjen e tij. Kështu mendon spektatori. Më pas, si një gjarpër që bën sikur është në gjumë, nxjerr befas armën. Në fillim qëllon mbi Sollozzo-n dhe më pas mbi kapitenin e policisë. Që të dy i godet në mes të ballit.
Por Coppola është edhe një mësues poezie. Këtë e shohim tek joshja, sipas traditës në Italianë e Jugut, që i bën Michael Apollonias në Siçili, ku fshihet pas vrasjes së dyfishtë. Apo kortezhi i dasmës, midis shtëpive të qytetit, përgjatë urës së gurtë, një “fjongo e bardhë” pafajësie në mesin e një serie krimesh.
Një rindërtim filologjik i traditave popullore deri në detaje: skena përfundon me kremtimin e ceremonisë së përbetimit në latinisht. Kur bëhen bashkë Coppola dhe Puzo janë të paarritshëm, veçanërisht në shkrirjen e kundërtave të jetës. Besimit të krishterë dhe mëkatit vdekjeprurës; lindjes dhe masakrës; të mirës dhe së keqes; Parajsës dhe Ferrit. Gjatë pagëzimit të nipit, djalit të motrës Connie dhe bashkëshortit të saj Carlo Rizzi (i cili shpesh e rreh atë), Michael ekzekuton të gjithë krerët e tjerë të familjes rivale të Nju Jorkut, duke përfshirë Tession, një ish-besnik të Don Vitos, që më pas i bashkohet bandës rivale. Kohët e fundit, në një artikull të botuar në faqen e internetit të BBC-së, Nicholas Barber, kundërshtoi një shkrim të ekzagjeruar mbi filmin, që sipas tij ishte parë në mënyrë “feministe”, duke argumentuar se “nuk është e saktë të thuhet se gratë injorohen” nga Coppola. Në fakt siç e kujton edhe Barber filmi fillon me historinë e një vajze të çnderuar (vajza e Bonaseras). Unë do të shtoja edhe skena të tjera jo më pak të rëndësishme: nuses së tij të re Apollonia, Michael i kushton kohë duke e mësuar të ngasë makinën (jemi në vitin 1947!).
Po ashtu, Santino mbron motrën e tij kur ajo rrihet nga i shoqi Carlo. Infermierja mund të ikte ose të refuzonte ta ndihmonte Michael të shpëtonte Don Viton. Kay e verbuar nga dashuria për Michael, nuk e sheh se si jetojnë ata njerëz, por do të ndërgjegjësohet në “The GodfatherII”.
Duke marrë parasysh mjedisin patriarkal në familjen Corleone, të rënduar nga konteksti mafioz dhe periudha historike, nuk na duket se skenari u jep personazheve femra vetëm rolet e grave të nënshtruara dhe pasive. Juristë, gjyqtarë, pedagogë, sociologë e psikologë pyesin veten prej vitesh nëse një film, me një regji që nuk ka asnjë mangësi, me një skenar novator, dhe një kujdes të përsosur ndaj mjedisit historiko-sociologjik, me një kolonë zanore të rafinuar të Nino Rota, pa përmendur mjeshtërinë e madhe të aktorëve (Marlon Brando, Al Pacino, Diane Keaton, Robert Duvall, James Caan, Al Lettieri etj), ka të drejtë t’i kthejë atentatorët në heronj “pozitivë”. Për këtë arsye, shikimi i kryeveprave të cilat mund të frymëzojnë admirim tek adoleshentët, edhe në aspektet etike negative, duhet të udhëhiqet nga edukatorë ekspertë. Duke iu shmangur leximit sipërfaqësor dhe imitimeve të lehta emocionale, dhe duke bërë dallimin midis realitetit dhe trillimit, midis ligjit dhe krimit, ai që mbetet është arti i kinemasë. Ashtu si tek “Kumbari”. (konica.al)/KultPlus.com
Instagram ka nisur testimin e një metode të re të mbështetur nga inteligjenca artificiale për të zbuluar përdoruesit që pretendojnë një moshë të pavërtetë, njoftoi kompania mëmë Meta të hënën. Kjo masë është pjesë e përpjekjeve për të rritur sigurinë e adoleshentëve në platformë.
Sipas Metës, rrjeti social tani do të identifikojë në mënyrë aktive llogaritë që dyshon se i përkasin përdoruesve nën moshën e lejuar, edhe nëse ata kanë vendosur datëlindje të rreme gjatë regjistrimit.
Edhe pse Instagram ka përdorur më parë teknologji për të vlerësuar moshën, strategjia e re synon të jetë më gjithëpërfshirëse dhe e avancuar. Sistemi i ri do të analizojë sjelljen në platformë – duke përfshirë aktivitetin e llogarisë, përmbajtjen e ndarë dhe ndërveprimet me të tjerët – për të identifikuar llogaritë që mund të jenë të rreme sa i përket moshës.
Meta thotë se synon të mbrojë më mirë fëmijët dhe adoleshentët në internet, duke parandaluar qasjen e hershme në platformë përmes teknologjive të reja mbikëqyrëse./KultPlus.com
Një program që i përket Rrjetit Australian të Radios (ARN) për 6 muajt e fundit u është drejtuar dëgjuesve me një prezantuese të krijuar nga inteligjenca artificiale.
Sipas lajmit në mediat australiane, zëri i prezantueses të programit “Workdays with Thy”, i cili transmetohet 4 orë në ditë gjatë ditëve të javës në ARN, i ka habitur njerëzit.
Stacioni CADA i ARN krijoi një server të quajtur “Thy” duke përdorur softuer të inteligjencës artificiale të zhvilluar nga kompania e klonimit të zërit “ElevenLabs”.
Dëgjuesit dëgjuan transmetimet radiofonike për 6 muaj pa vënë në dyshim identitetin e vërtetë të prezantueses.
“Nëse dita juaj po ndihet pak e shurdhër, lejoni që Thy dhe CADA të jenë energjia dhe dridhja që do t’ju përmirësojnë humorin”, thuhet në faqen e internetit të programit.
Shkrimtarja Stephanie Coombes, një dëgjuese e programit, vuri në dyshim nëse prezantuesja Thy ishte “person i vërtetë”.
“Cili është mbiemri i Thy? Kush është ajo? Nga vjen? Nuk ka biografi të gruas që supozohet se prezanton këtë shfaqje”, shkroi Coombes në blogun e saj.
Nga ana tjetër, audio analiza e programit zbuloi se prezantuesja bënte të njëjtin tingull kur thoshte fjalët e “shkollës së vjetër” në emisione të ndryshme.
Zyrtari i ARN-së, Fayed Tohme, në deklaratën e tij mbi këtë temë, pranoi se inteligjenca artificiale u përdor për të krijuar zërin e Thy-t.
Tohme tha se prezantuesja Thy “tingëllon real dhe ka fansa të vërtetë edhe pse nuk është person i vërtetë”.
Revista australiane “Mediaweek” e komentoi situatën, duke thënë: “Nuk ka mikrofonë, as studio, vetëm kod dhe dridhje. Një eksperiment nga ARN dhe ElevenLabs që sfidon kufijtë e ‘radios live’”./KultPlus.com
Alfredo James Pacino ka lindur në New York City më 25 prill 1940. Ai ishte i vetmi fëmijë i emigrantëve italianë nga Sicilia, që u ndanë kur ai ishte një foshnjë. Pasi u ndanë, babai i tij u shpërngul në California dhe Pacino u rrit nga mamaja dhe gjyshërit e tij në Bronks.
Megjithëse disi i turpshëm si fëmijë, në adoleshencën e tij të hershme, Pacino zhvilloi një interes për aktrimin dhe më vonë u pranua në Shkollën e Mesme të Arteve Përformuese, transmeton tch.
Megjithatë, ai tregoi se ishte një student i dobët, duke dështuar në shumicën e lëndëve të tij para se ai përfundimisht ta braktiste shkollën në moshën 17-vjeçare.
Më pas, Pacino punoi shumë punë përpara se të shkonte në Greenwich Village në vitin 1959, për të ndjekur ëndrrat e tij për t’u bërë aktor. Në vitin 1962, në moshën 22-vjeçare, ai humbi mamanë, e cila u nda nga jeta. Ai kaloi disa vite në varfëri ekstreme dhe depresion gati për të vrarë veten. Ishte i pastrehë dhe konsumonte shumë alkool.
Por, do të ishte shfaqja e Pacino-s në një film të njohur më 1971-in, i quajtur “Panik in Needle Park”, që do ta vendoste karrierën e tij në një rrugë drejt suksesit. Portreti i Pacino-s i një heroi të droguar kapi syrin e Francis Ford Coppola, i cili ishte duke kërkuar aktorë për filmin “The Godfather”, bazuar në romanin e Mario Puzo.
Megjithëse ai kishte konsideruar yje të tillë si Robert Redford dhe Jack Nicholson për pjesën, Coppola përfundimisht zgjodhi Pacino-n, pak a shumë të panjohur, për të luajtur Michael Corleone.
I publikuar në vitin 1972, “The Godfather” ishte një sukses masiv dhe konsiderohet gjerësisht të jetë ndër filmat më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Pas këtij suksesi, karriera e tij dihet nga të gjithë si ka shkuar. / KultPlus.com
Presidenjta e Kosovës, Vjosa Osmani, po qëndron këto ditë në Vatikan ku po merr pjesë në homazhet për Papa Françeskun.
Në vijim KultPlus ua sjell postimin e presidentes Osmani:
Sot, në bazilikën “Shën Pjetri” në Vatikan, së bashku me Presidentin Begaj, kardinalin e vetëm shqiptar, Ernest Simonin dhe delegacionet tona, bëmë homazhe për Shenjtërinë e Tij, Papë Françeskun, për të shprehur respektin e qytetarëve tanë ndaj përkushtimit të tij frymëzues për paqe, harmoni dhe dinjitet njerëzor në mbarë botën./KultPlus.com
Arkiva e negativëve, objekteve dhe dokumenteve të Pietro dhe Kel Marubit u shpall para disa ditësh pjesë e Regjistrit Ndërkombëtar të Kujtesës së Botës nga UNESCO, duke e renditur kështu ndër trashëgimitë më të çmuara të njerëzimit.
Gjatë prezantimit të projektit të rilindjes së shkollës “Ismail Qemali” në Shkodër, kryeministri Edi Rama, njëherësh kryetar i Partisë Socialiste, e cilësoi këtë një lajm shumë të bukur.
Rama theksoi se tashmë jo vetëm me zakon, por edhe me ligj Shkodra i ka dhënë botës një kontribut të drejtpërdrejtë për kulturën e saj.
“Dua të ndaj një lajm të para disa ditëve, që besoj që ju e keni marrë, por është një lajm shumë i bukur për të mos u përsëritur. Është lajmi që arkivi i Dinastisë Marubi u vendos përfundimisht në fondin e trashëgimisë kulturore botërore dhe paskëtaj mund të thuhet jo vetëm me zakon, por edhe me ligj që Shkodra i ka dhënë botës një kontribut të drejtpërdrejtë për kulturën e saj”, tha Rama.
Programi “Memory of the World” i UNESCO-s synon të ruajë dhe promovojë dokumentet më të rëndësishme të historisë njerëzore në të gjithë globin./atsh/KultPlus.com
Këtë muaj shënohet Dita Kombëtare e Personave të Pagjetur nga lufta e fundit në Kosovë, shkruan KultPlus.
Në Kosovë ende nuk janë gjetur edhe 1641 persona të zhdukur në luftën e fundit.
KultPlus sot ju sjell këngën e njohur “Kur do t’pushoj kjo këngë” nga rock-grupi kosovar Jericho e cila ju kushtohet viktimave të pagjetura të luftës së fundit.
Teksti i këngës:
Kur do të pushoj ma kjo kangë Mërzinë kjo bukuri dot nuk e thanë
2x Sytë mu kan ronu Zemër rri me mu
Në vena gjaku i djallit po më lëviz Duart i hap e muret po i grithë
Jam lindur pranë lumit Në një tendë të vogël Dhe porsi lumi, që atëherë Kam lëvizur.
Ka kaluar shumë Shumë kohë e gjatë, por e di Ndryshimi do të vijë Po, do të vijë.
Është bërë e vështirë jetesa Ama frikësohem të vdes Se nuk e di ç’ka atje Qiellit përmes.
Shkoj në kinema Dhe zbres në qytet Dikush vazhdon të më thotë: “Mos u sorollat!”.
Pastaj shkoj te vëllau im I them: “Më ndihmo të lutem, vëlla” Por, nuk i intereson Më godet Dhe në dy gjunj më rrëzon. Ka kohë që kam menduar Se shumë gjatë s’mund të duroj Por, tash jam i kalitur Të vazhdoj.
Ka kaluar shumë Shumë kohë e gjatë, por e di Ndryshimi do të vijë Po, do të vijë. / KultPlus.com
Në një intervistë për Vanity Fair, këngëtari Ermal Meta ka ndarë për herë të parë një histori shumë intime të jetës së tij: rrugëtimin për t’u bërë baba i dy vajzave nga një jetimore në Shqipëri, të cilat së shpejti do të jetojnë me të dhe partneren e tij, Chiara.
Ai tregon se për vite kishte frikë të bëhej baba, ngaqë kishte frikë se mos përsëriste modelin e të atit të tij. “Për vite me radhë kam menduar se nuk doja fëmijë, sepse kisha frikë se mos bëhesha si im atë. Nuk doja të riprodhoja atë model” ka thënë ai.
Por jeta kishte plane të tjera për të. Fillimisht, lidhja e tij me një shtëpi për vajza në Shqipëri nisi si pjesë e një angazhimi human. Aty njohu dy adoleshente që do t’i ndryshonin jetën përgjithmonë.
“Unë dhe Chiara, partnerja ime, për pak kohë do të kemi me vete dy vajzat tona të tjera, që deri tani kanë qenë në një jetimore në Shqipëri. I kemi njohur kur ishin 15 vjeçe, por për shkak se nuk jemi të martuar, nuk mund t’i adoptonim. Në qershor mbushin 18 vjeç dhe do të mund të vijnë të jetojnë me ne. Por, po ju them, ato janë vajzat tona prej tre vitesh. Nuk kam folur kurrë më parë për këtë…”
Për të ishte një lidhje që ndodhi natyrshëm, pa plane, pa skenarë. Ishte zemra që foli.
“Një verë, vajzat u larguan për të qëndruar me familje të tjera për disa javë. Kur ikën, unë dhe Chiara mbetëm në një heshtje totale. Bënin një zhurmë të madhe kur ishin aty, dhe papritur gjithçka u bë e heshtur. Fillova të qaj si fëmijë, nuk ndalesha dot. U mbylla në banjë sepse ndieja dhimbje”
Një nga momentet më prekëse ishte ai kur njëra prej vajzave, e cila ka një karakter të ftohtë dhe është shumë e mbyllur i dha atij një gjest të vogël, por me kuptimin më të madh.
“Njëra nga dy vajzat, ajo më e mbyllura, nuk pranonte kontakt fare. Me Chiaran ishte pak më mirë, me mua – hiç. E kuptova menjëherë çfarë traume kishte. Kur u ndamë, ajo doli nga shtëpia… dhe pastaj u kthye. E pyes: ‘Ke harruar diçka?’. ‘Jo’, tha. ‘Atëherë pse u ktheve?’. Dhe në atë moment, pa thënë asgjë, më vendosi kokën këtu (tregon gjoksin – dhe emocionohet). Aty unë u bëra babai i saj.”
Për shkak të pamundësisë ligjore për të adoptuar pa qenë të martuar, nuk mund t’i merrnin me vete menjëherë, por gjithçka ka ndryshuar. Tani vajzat janë gati të fillojnë një jetë të re me ta.
“Kemi ndjekur këshillat e murgeshës që kujdesej për to. Vajzat kanë mbaruar shkollën e mesme në Shqipëri, dhe tani që bëhen madhore, do të mund të jetojnë me ne. Nuk është statusi civil që të bën një prind të mirë – por dashuria.”
Kur partnerja e tij Chiara mbeti shtatzënë dhe lindi vajzën e tyre biologjike, Fortuna, reagimi i vajzave ishte emocional, i përzier me frikë dhe gëzim.
“Kur u thamë vajzave që Chiara ishte shtatzënë, u panë me njëra-tjetrën… Unë i sigurova menjëherë: ‘Nuk ndryshon asgjë. Do keni një motër më shumë’. Ato përpiqeshin të tregonin gëzim, por e kuptoj… në jetimore, kur vijnë çifte, vajzat më të mëdha rrinë gjithmonë në një cep, sepse e dinë që askush nuk i zgjedh. Ma kishin thënë vetë: ‘Të mëdhatë nuk i do askush’. Dhe unë iu përgjigja instinktivisht: ‘Po unë ju dua ju’.”
Sot, ndërsa përgatitet t’i presë në shtëpi, Ermal Meta ndan emocionin e këtij kapitulli të ri: “Jemi shumë të emocionuar. Nuk shohim dot më gjatë. Dhoma janë gati. Ka shumë dashuri që i pret.”/Living.al/ KultPlus.com
Shkrimtari i njohur Ag Apolloni ka nxjerr librin e tij më të ri. “Predikimet e Pragës” është libri i fundit i shkrimtarit Ag Apolloni dhe promovimi i këtij libri do të bëhet në Tiranë, shkruan KultPlus.
Në “COD” të kryeministrisë do të bëhet promovimi i këtij libri e që do të mbahet më 29 prill prej orës 15:00.
Librat e deritanishëm të Ag Apollonit përpos që kanë shënuar një sukses brenda vendit, ato tashmë janë përkthyer në disa gjuhë të botës./ KultPlus.com
O ti, dashnija e eme e andrrueme ke mbetun veç e gjallë në lotin tonë, ke mbetun si dëshira e plagueme ndrydhë n’nji varrë të vjetër që më dhemb…
Kush je, ku je, kur vjen e kur po shkon – pse shkon si vjen, e prap ti mue më len n’nji terr të zi, ku drita nuk agon, n’nji vuejtje prore, që vuejtje t’tjera m’bjen.
A thue kanë me kalue dhe shumë agime tue t’thirrë ndër andrrat, vash’e mallit tem, me shpresa që veniten si gjetht në vjeshtë?…
A thue gjithmonë e trishtë kanga ime, Si kanga e bylbyl-qytetit n’gem ka me tingllue n’kte shekull kaq të thjeshtë?!… / KultPlus.com
Tirana do të mirëpresë më 6 qershor edicionin e parë të Festivalit të Arkitekturës dhe Mikpritjes, “Bread & Heart/ Bring some salt, please”.
Lajmi u bë i ditur nga Kryeministri Edi Rama në një postim në rrjetet sociale.
“Në këtë festival do të marrin pjesë mbi 150 grupe ndërkombëtare të arkitektëve, të cilët janë duke kontribuar në disa projekte madhore në të gjithë Shqipërinë, por edhe në praninë e të tjerë kuriozëve për zhvillimet arkitekturore në Shqipëri, të cilët besojmë se do të jenë të shumtë në numër”, tha Rama.
Dita e Hapur e Festivalit do të zhvillohet në ndërtesën “Book Building” një vepër arkitektonike pranë “Sheshit Skënderbej”, ku do të ekspozohen projekte dhe dizenjo eksperimentale të frymëzuara nga Shqipëria dhe njerëzit e saj.
“Ky festival është një mundësi për të lidhur me njëri-tjetrin mendjet vizionare, për të shkëmbyer ide dhe për të përjetuar ndërthurjen e arkitekturës, artit dhe kulturës”, tha Rama./atsh/KultPlus.com
Ngjyra e parë e natyrës ishte e arta, nuanca e saj më e fortë, e flakta. Gjethja e saj më e parë, një lule, por vetëm për një orë, e dukshme. Pastaj gjethja mbeti prapë gjethe, kështu Edeni ra prapë në heshtje. Dhe agimi venitet drejt ditës. Asgjë s’e ruan përherë shndritjen.
Galeria Kombëtare e Kosovës ka njoftuar se të mërkuren, me datë 30 prill, duke filluar nga ora 19:00 do të hapet ekspozita personale e artistit Valdrin Thaqi, e titulluar “Shtëpia Mbi Kodër”.
Në njoftim thuhet se “Shtëpia Mbi Kodër” është ekspozita e parë që nis programin e Galerisë Kombëtare të Kosovës – Qafa.
“Si pjesë e përbërëse Galerisë Kombëtarë të Kosovë, kjo hapësirë do të shërbej si një platformë eksperimentale dhe avangarde për artin bashkëkohor, me fokus në mbështetjen e artistëve të rinj, komisionimin e veprave të reja dhe organizimin e ekspozitave të para personale ndër të tjera– duke krijuar mundësi të reja për zhvillimin dhe prezantimin e praktikave te ndryshme artistike”, thuhet në njoftimin e galerisë.
Në ekspozitën e tij, Valdrin Thaqi nuk ndërton një narrativë, por zbërthen një dimension të mbushur me reflektime të thella mbi ekzistencën, identitetin dhe nocionin e asaj që njohim si shtëpi. Të krijuara gjatë dy viteve të fundit, veprat e paraqitura artikulojnë një gjuhë mes pikturës dhe skulpturës. Ato përfshihen në një dialog të heshtur, duke ndërtuar terrene të ndërlikuara për vizitorët që orientohen mes tyre./KultPlus.com
Romani i Erih Maria Remarkut “Tre shokë” u botua për herë të parë në shqip në vjeshtë të vitit 1961. Ishte koha kur shoku im i rinisë, Drago Siliqi, drejtor i N.Sh. Botimeve “Naim Frashëri”, me guximin e tij prej intelektuali, u hapi lexuesve shqiptarë një dritare të madhe për të njohur letërsinë botërore. Kur iu futa punës për të përkthyer romanin “Tre shokë”, isha 27 vjeç dhe nga ky autor kisha lexuar vetëm librin e tij të parë “Asgjë e re nga fronti i Perëndimit” i cili më pat lënë një përshtypje të thellë. Pra, nuk dija shumë gjëra as për Remarkun, as për librat e tij. Kisha lexuar vetëm se nazistët ia patën hequr nënshtetësinë gjermane dhe ia kishin djegur veprat publikisht më 1933. E kisha fjalën, pra, si e përktheva romanin “Tre shokë”.
E mora librin dhe lexova 2-3 faqet e para. Fillonte me një ditëlindje, me atë të heroit kryesor, që i rrëfente ngjarjet në vetën e parë. Edhe kësaj radhe më mahniti stili tepër i ngjeshur dhe tej mase i kursyer i këtij shkrimtari, që komunikonte kaq bukur dhe kaq natyrshëm me lexuesin. I përpiva ato 2-3 faqet deri në fund dhe sakaq mora një vendim: nuk do ta lexoja librin deri në fund, por do t’i futesha punës menjëherë dhe do ta përjetoja gjithë romanin rresht për rresht, ashtu siç e kishte përjetuar autori në procesin e tij të krijimit. Ishte një vendim paksa i çuditshëm, por mua më ndihmoi jashtëzakonisht shumë pa ditur as vetë, u futa në shpirtin e autorit, hyra si të thuash nën lëkurën e tij, i provova të gjitha ndjesitë, emocionet, problemet, gëzimet dhe tronditjen e tij dhe them se arrita t’ia përçoj besnikërisht lexuesve mesazhin e tij. Të paktën nuk e dëgjova asnjëherë akuzën aq të njohur, që përkthyesi qenkej tradhtar i autorit…
Me romanin “Tre shokë” më lidhin kujtimet më të bukura të punës sime si rikrijues; por më lidhin edhe disa nga ato rastësitë e çuditshme që ndodhin në jetën e njeriut. Autori e kish botuar këtë vepër në vitin 1938, në emigracion, si refugjat dhe si shkrimtar që, megjithëse mjaft i famshëm në të gjithë botën ishte pa identitet, i përzënë nga atdheu. Dhe pikërisht, atë vit, më 1938, unë, ende fëmijë, erdha nga vendlindja ime, Sarajeva, në atdheun e nënës sime, në Shqipëri, ku gjithashtu gjeta mbrojtje dhe shpëtova kokën nga murtaja naziste. Isha pra, një çun i vogël, që në atë kohë nuk dinte asnjë fjalë shqip dhe asnjë fjalë gjermanisht. Dhe kush mund ta parashikonte atëherë që plot 23 vjet më vonë, do t’i jepja lexuesit tonë një libër të tillë në gjuhën time amtare!…
Përkthimi dhe suksesi që pati “Tre shokët “pas botimit në shqip, më dhanë shtysën që të vazhdoja të merresha me përkthime letrare. Edhe sot e kësaj dite takoj shokë e miq të brezit tim, të cilët këtë libër të Remarkut e mbajnë dhe e ruajnë si Bibël, sepse jo vetëm që mbahet si himn kushtuar miqësisë së sinqertë, fisnike e pa asnjë lloj interesi midis shokësh, por konsiderohet edhe një nga historitë më të bukura e më mallëngjyese të dashurisë. Romani i dytë që përktheva ishte “Shkëndija e jetës”. Edhe kjo vepër më ngjiti menjëherë, jo vetëm për faktin se lidhej edhe me diçka personale, por më tepër nga forca e penës së këtij shkrimtari, i cili, pa qenë kurrë në një kamp përqendrimi nazist, arriti, vetëm përmes shfrytëzimit të një dokumentacioni, sa të pasur aq edhe ngjethës, të na japë një dëshmi të tillë të një vërtetësie të mahnitshme historike, duke ia kaluar plot e plot shkrimtarëve të tjerë që e trajtuan këtë temë. I treti roman i këtij autori ishte “Asgjë e re nga fronti i Perëndimit”.
Ky roman, i cili qe botuar edhe një herë tjetër në shqip në vitin 1936, më vuri përpara një përgjegjësie të madhe. Ai ishte një roman kujtimesh autentike dhe tronditëse, i njohur në të gjithë botën, ishte, siç shkruan Kadare në hyrjen e tij – një libër i qetë e modest, por edhe një kambanë alarmi kundër histerisë së luftërave; brenda një kohe të shkurtër ai u bë thesar i tërë njerëzimit…Por pikërisht thjeshtësia e këtij libri ishte aq e vështirë për t’u ridhënë. Dhe përsëri u futa në lëkurën e atij maturanti 18-vjeçar, e atij ish-ushtari të frontit të Luftës së Parë Botërore, që e rrëfente aq prekshëm historinë e vet dhe moshatarëve të tij, historinë e rinisë së vrarë nëpër llogoret e një lufte të çmendur e të kotë. Romani i katërt i Remarkut, “Harku i Triumfit, që doli në qarkullim në prill të vitit 1988, mbahet nga kritika si kryevepra e tij e dytë. Ai, natyrisht, më hapi më shumë punë dhe telashe; e kam mbajtur pothuajse 7 vjet ndër duar, duke i vënë vetes si detyrë që ta përktheja vetëm në ato periudha kohe ku mund t’i kushtohesha plotësisht atij. Dhe meqë censura e bekuar nuk ma lejonte botimin e këtij libri aq human e aq të shtrenjtë për mua, m’u desh ta mbaja për 20 vjet rresht në sirtar.
Këto ishin pak a shumë kujtimet e mia për këtë shkrimtar kaq njerëzor dhe të dashur për lexuesin, i cili me atë gjerdan vezullues të librave që shkroi u la një dëshmi të trishtueshme, por jashtëzakonisht bindëse dhe tronditëse të dukurive më të egra të shekullit tonë. /KultPlus.com
Mbrëmjen e djeshme, në ambientet e “Novinarski Dom” në Zagreb të Kroacisë, është mbajtur një koncert me rastin e 75-vjetorit të Shkollës së Muzikës “Prenk Jakova” nga Prishtina.
“Ky përvjetor i rëndësishëm u shënua me një ngjarje kulturore të nivelit të lartë, duke sjellë pranë publikut shqipëtar në Kroaci artin dhe përkushtimin që kjo shkollë ka kultivuar ndër vite”, thuhet në njoftimin e Unionit të Shqiptarëve në Kroaci.
Në koncert kanë performuar kori dhe orkestra e shkollës, me një repertor të përzgjedhur mjeshtërisht, duke përfshirë vepra të kompozitorëve klasikë si Bach, Mozart, Elgar, Bruckner, Saint-Saëns, Rudi dhe Abreu.
“Emocionin dhe hijeshinë e mbrëmjes e shtuan edhe solistët Princ Fanaj, Elton Syla, Vesa Berisha, Bleta Martinaj dhe Eris Laçi, nën dirigjimin plot pasion të Lirjona Sylejmanit. Ky koncert është dëshmi e fuqisë së bashkëpunimit kulturor, me mbështetjen e institucioneve nga Prishtina dhe Unionit të Shqiptarëve në Kroaci, që mundësuan prezantimin e talenteve më të mirë të muzikës klasike shqiptare në një nga qendrat më të rëndësishme kulturore në Kroaci”, thuhet tutje në njoftim.
Shkolla e Muzikës “Prenk Jakova” është një institucion që, për më shumë se shtatë dekada, ka qenë shtyllë e fortë e edukimit muzikor dhe ka nxjerrë gjenerata të tëra artistësh të talentuar./KultPlus.com
Eni Vasili, moderatorja e emisionit qëndror në News24, një ndër emrat më të njohur te ekranit shqiptar, është zgjedhur drejtoreshë e përgjithshme e Radio Televizionit Shqiptar me mandat 5 vjeçar. Vendimi është marrë me shumice votash gjatë votimit të dytë të bordit drejtues të RTSH-së, ku në garë ishin tre figura të njohura, Eni Vasili, Xhoi Jakaj dhe Engjëll Musai. Eni Vasili siguroi 3/5 e votave të nevojshme, duke u bërë kështu gruaja e parë që votohet në këtë detyrë në historinë e transmetuesit publik shqiptar.
Eni Vasili ka një karrierë të gjatë dhe të konsoliduar në gazetari, e njohur për stilin e saj serioz, profesional dhe të paanshëm në intervista dhe debate politike. Ajo ka drejtuar për vite emisionin politik “Open” në News24, i cili është kthyer në një nga platformat më të rëndësishme të debatit politik dhe shoqëror në vend.
Përgjatë punës së saj, Vasili ka intervistuar figura të rëndësishme të politikës shqiptare dhe ndërkombëtare, dhe ka fituar respektin e publikut. Ajo ka qenë gjithashtu pjesë e shumë projekteve që lidhen me lirinë e medias dhe etikën profesionale. Eni Vasili do të përcjellë profesionalizmin dhe përvojën e saj nga një media private si News24 në drejtimin e një institucioni me ndikim kombëtar./ KultPlus.com
Al Pacino dhe Robert De Niro kanë krijuar magji sa herë që kanë punuar së bashku, veçanërisht në filma të tillë si “Heat” i Michael Mann, ku ata dhanë disa nga performancat më të paharrueshme të karrierës së tyre të shquar. Megjithatë, De Niro beson se ekziston një përjashtim që ‘njollos’ trashëgiminë e tyre të përbashkët, transmeton KultPlus.
Krahas karrierës së tyre të aktrimit, të dy kanë një miqësi prej gati 50 vitesh tashmë. Ndërsa kujtonte takimin e tyre të parë, Al Pacino pohoi se ishte mahnitur nga prania magnetike e De Niros që në fillim, edhe pse ky i fundit nuk kishte luajtur në ndonjë produksion të madh në kohën e takimit të tyre të parë.
Duke folur për atë rast të paharrueshëm në një intervistë, Pacino shtjelloi: “Më kujtohet shumë qartë takimi. E pabesueshme, e pashë këtë djalë, mendova, Uau, ai ka një karizëm të tillë. Ai nuk po bënte asgjë. Ai thjesht po ecte. E mbani mend? E dini, ai ishte Bob. Por ti ndjeve diçka prej tij.”
Ekziston një projekt i veçantë që asnjëri prej tyre nuk dëshiron që ju ta shikoni pasi De Niro më vonë pretendoi se ishte penduar vërtet që ishte pjesë e atij filmi.
I titulluar Righteous Kill, prodhimi amerikan i vitit 2008 është një thriller aksioni që paraqet De Niro dhe Pacino si detektivë të NYPD-së të cilët nisin një kërkim të rrezikshëm për të gjurmuar një vrasës serial të rrezikshëm. Ndërsa nuk ishte një dështim komercial për shkak të fuqisë së yjeve të kastit, ai mori vlerësime të gjera negative për shkak të filmave të dobët dhe skenarit të paaftë.
Në një intervistë, De Niro kujtoi se sa fajtor u ndje gjatë premierës në Romë të Righteous Kill kur të dy yjet takuan fansat që prisnin me padurim filmin e tyre të ri. Aktori kujtoi premtimin që u dha atyre: “Unë thashë: ‘Ky është një reagim i mrekullueshëm, por do të ishte mirë sikur të ishin këtu për një film për të cilin ne vërtet ndihemi krenarë. Herën tjetër do të bëjmë një që na pëlqen.” /KultPlus.com
Presidentja e Republikës së Kosovës, Vjosa Osmani, ka shprehur mirënjohjen e saj ndaj autoriteteve të Malajzisë për vendimin e tyre për heqjen e vizave për qytetarët e Kosovës, për qëndrime deri në 30 ditë.
Në prag të vizitës së saj zyrtare në Malajzi javën e ardhshme, Presidentja Osmani theksoi se ky hap i rëndësishëm tregon qartë rritjen e bashkëpunimit ndërmjet dy shteteve.
“Ky hap i rëndësishëm, i kombinuar me hapjen e ardhshme të Ambasadës sonë në Kuala Lumpur gjatë vizitës sime javën e ardhshme, është një shenjë e qartë se lidhjet midis dy vendeve tona po forcohen çdo ditë e më shumë”, është shprehur Osmani në X.
Ajo shtoi se pret me padurim takimet me liderët shtetërorë të Malajzisë, për të thelluar më tej bashkëpunimin dypalësh dhe për të avancuar interesat e përbashkëta të qytetarëve të të dy vendeve.
“I shpreh mirënjohjen time të sinqertë institucioneve të Malajzisë për këtë vendim kuptimplotë. Mezi pres të angazhohem me liderët shtetërorë javën e ardhshme ndërsa punojmë së bashku për të thelluar bashkëpunimin tonë dhe për të avancuar interesat e përbashkëta të popullit tonë”, ka shtuar Osmani./KultPlus.com
