Poezi e shkruar nga Shqiptar Oseku.

Së pari rrethuan ndërtesat me tanke e ushtri.
Ishim si ishull i frikësuar.
Pastaj braktisën korridoret brenda godinave,
për herë të parë qëkur qenë ndërtuar.
Por ikja e tyre e beftë s’u duk kumt i mirë.
Zunë pikat e larta: hypën mbi pullaze e në pika
mbi mure. Ishin armatosur
rëndë.

MASAKËR/A f. Vrasje e therje
e njerëzve të pambrojtur në masë dhe në mënyrë mizore;
shfarosje në masë; kasaphanë, kërdi,
mizori.

Ish maj, mëngjes: mes grilash dukej një ditë vere.
Më kujtohet mendimi, tashti gjinkallat sigurisht këndojnë
atje në fshat, nëse fshati ekziston ende. Përjashta
dëgjohej këngë rojesh të dehura që me nadje.
Na urdhëruan ashpër në megafon të dilnim përnjëherë
të gjithë në oborr. Disa nga ne thanë
të mos dalim.

Etimiologji: nga frëngjishtja qendrore Massacre;
frëngjishte e vjetër Maçacre, nga Macacre prej Macecle,
në folje Macecler, nga latinishtja vulgare Macellum,
mishtore, dyqan mishi ku therren kafshët.
Therrtore.

Por ku të fsheheshim?
Ata së pari kishin rrethuar ndërtesat me tanke e ushtri.
Ishim ishull i frikësuar.
Ata na këndonin këngë vrasjesh me zë të mbarsur.
Kur na urdhëruan së dyti të dalim na ulëritën
dhjetë minuta, përndryshe!
Disa ndenjën. Por shumica prej nesh dolëm
në diell.

Murakami shkruan se ata që kryejnë masakra
GJITHMONË mund të racionalizojnë
e të harrojnë. Por viktimat s’harrojnë dot.
”Ja se ç’është bota”, thotë ai: ”një betejë e pafund
kujtimesh kontrastuese.”

Na urdhëruan nga lart të renditeshim në rreshta,
pastaj nisën të na numërojnë.
Por pa arritur te njëzet, një nga rojet që kish kënduar
hapi zjarr. Përjashta ishte diell, maj, mëngjes.
Diku larg gjinkallat sigurisht këndonin atje në fshat,
nëse fshati ekzistonte ende.

Kurt Vonnegut mendon se për masakrat s’thuhet dot
asgjë inteligjente.Të gjithë pritet të vdesin,
të mos flasin më, të mos kërkojnë më gjëra, kurrë ndonjëherë.
Gjithmonë pritet të jetë shumë heshtur pas një masakre
dhe gjithçka ashtu hesht,
pos shpendëve.

Dhe gjinkallave Kurt, harrove gjinkallat në fshat-
nëse ai ekziston ende.
Përkundër 300 vjetsh përvojë, shihet që amerikanët
mbajnë ende një qëndrim të distancuar
ndaj masakrash. I mendojnë ende si Surgical Strikes.
E vërteta është se pas masakrash ka gjithmonë
rënkime. Oh nënë. Ujë.

”Më vjen dita mua t’i masakroj të gjithë
E ta zhduk farën e fisin e tyre” – Shakespeare
te Tit Androniku. Ja, anglezët kanë një përfytyrim
më të saktë për forcat që janë
në lëvizje.

Dhe ata u vunë në lëvizje. Ekzekutuan
ata që rënkonin në oborr.Veç pse mundeshin.
Pastaj u kthyen në godina,
për të na gjahtuar neve që kishim ikur.
Ne fshiheshim. Ata na kërkonin. Ishte si kukafshehti,
veçse nganjëherë jehonin krisma
të ndara.

Pitagora thonte se gjersa ne të masakrojmë kafshët
do të vrasim edhe njëri-tjetrin.
Mu kështu shkruan ai, κτείνω e përdor për kafshët,
e për njerëzit shkruan
thjesht “vrasje”.

Nuk di të të them pse shpëtova-
fshati im nuk është më.
Por dua të të rrëfej si mbaruan shokët e mi.
Të lutem më dëgjo: së pari na rrethuan.
Ishim një ishull
i frikësuar.

(Kushtuar masakrës së të internuarve shqiptarë në burgun e Dubravës 19-24 maj 1999, ku u vranë 99 njerëz duarthatë)