Poezi nga Federico Garca Lorca

Unë shqiptoj emrin tënd
netëve të errëta,
kur yjet vijnë të pinë
në burimin e hënës,
kur degëve të fshehta
dremitin gjethnajat.
E unë ndihem si një zgavër
tingujsh pasioni dhe muzike.
Sahat i çmendur që këndon
orët e vdekura që kanë ikur.

Unë shqiptoj emrin tënd
këtë natë të errët pus,
dhe emri yt më tingëllon
më i largët se asnjëherë.
Më i largët se të gjithë yjet,
më i përvajshëm se shiu i butë.

A do të të dua përsëri,
siç të desha dikur?
O zemër, sa paske gabuar!
Nëse mjegulla davaritet,
ç’pasion tjetër më pret?
A do të jetë i butë e i kulluar?
Ah, sikur gishtat e mi, o hënë,
të këputnin dot gjethet e tua!

(Përktheu nga spanjishtja Bajram Karabolli)