Poezi nga Benjamin Krasniqi, vendi i dytë në Festivalin Letrar për të Rinj „Tirana 2018“

A ke guxim që para pasqyrës,
në vend të fytyrës me shiku shpirtin,
m’i pa mendimet e tua për të tjerët,
me pa zilinë dhe xhelozinë që e ke për njerëzit
që u qesh në fytyrë?

A ke guxim që kur je në vetmi,
me folë me vetveten dhe me i dëgju me veshët e tu,
mendimet e tua?

A ke guxim që atyre që u thua “zemër”,
duke i shikuar në sy,
t’ua thuash të vertetën që fshehet në shpirtin tënd?

A ke guxim, me dalë në rrugë me fytyrën e vërtetë?
Pse ke frike me e folë atë që e mendon?

A ke guxim me u perballë me vetveten dhe atë që e
fsheh ne zemër?

A ke guxim me shiku bishën që e fsheh në trupin tënd,
me i dalë perballë dhe me e përqafu?

A ke guxim?