Poezi nga Miranda Dobraj

Ai shkoi Hanë. Shkoi përtej çdo shtegu
që unë mund ta gjej. Mbylli çdo derë për
mua. Ai iku Hanë. Më la të vetmume me
melodinë e shiut, më la veç erën që fryen
e më sjell kujtimet. Ai nuk më la diell.
Ai më la me ty Hanë, thua se ti më mjafton
për të çu para çdo ëndërr, për të çu para këtë jetë.

Ah, Hanë! Sa dhimbka shpirti, po
mbytka fryma. Më mbyti më shumë se
helmi që pinë Romeo e Zhulieta, më dhemb
helmi sepse ka kohë që gjindet brenda meje.
Pikoj helm Hanë, në vend që të pikoj gjak.
Pikoj helm e mbushem vrerë me veten.
Nuk mundem më.

Të betohem se secila rrugë dhe secili veprim
më duket që kërkon një forcë shumëtonshe të
cilen unë nuk mund ta përballoj.
Unë po thahem Hanë, kripa e lotëve të mi,
mbyti ëmbëlsinë brenda meje.
Dita-ditës po mbytem. Hanë, të lutem shumë,
ti bëhu qiriu i fundosjes sime.
Kaq për mua, Hanë!