Poezi nga Medina Pasoma.

Ajo
Fli dhe ngrihet mbi shkëlqimin e Hënës
Këndon këngë të padëgjuara në vallën e yjeve
Dhe i ndriçon llampat e fikura, në rrugët e heshtura
Edhe ajo hesht, e në heshtjen e saj zhvillohen një mijë luftëra
Pluhuri i kohës banon në mendjen e saj
Dhe thyen çdo barrierë, zgjeron çdo horizont
Lulëzojnë vendet e takuara me gishtërinjët e saj
Shpirti i saj mbanë aromë pranvere
Por rifreskohet me shiun e vjeshtës
Ajo sa zjarre ndez, aq edhe shuan
Ndërton kala mbi gurët e botës
Shpall paqen për luftëtarët e epur të gënjeshtrës
Në protesta rezistenca mban emrin e saj
Nuk heziton t’i ngjyros burimet që tentojnë ta errësojnë
Ajo
Fli dhe ngrihet mbi shkëlqimin e Hënës
Brenda saj përkundet vaji i foshnjes
Luhet loja e fëmiut
Gjallëron dashuria e të riut
Dhe ndjehet lodhja e të vjetrit
Ajo
Një qenie mes engjëllit e djallit
Një botë mes të afërmes dhe të largtës
Ajo
Një kuptim, një frymë, një mendim
Ajo
Një përpjekje për të qenë njeri…