Fjolla Hajrizaj

Qentë lehin natën

Kaq më mjafton të mendoj

Një poezie t’i jap jetë në natë

Qentë lehin natën e unë

Për kohën e pazakontë

Tek tuk për dhembjet e huqjet e mia

Për jetën e dalë binaresh

Për botën e çthurun krejt

Për vetminë e urinë e tyre mendoj

Mes vete mbase luajnë qentë

E unë përveç hallkave që më janë këputë

Për fatin e tyre në dimër mendoj

Për fatin e ndonjë njeriu që mund ta kenë gjah

Pagjumësia më lë çdo andërr në gjysmë

Por qentë lehin e veten dot nuk e ndihmoj

Mendoj, mendoj, mendoj

Pse në dramën e jetës gjithçka u prish?

Në vend të mrekullisë,

Me histori përbindëshash ngushëllohem

Ka më  keq se soji njeri veten e rrej

Nuk besoj e as nuk pres, thjesht lehin qentë

Në dramën e jetës gjithçka u prish! / KultPlus.com