Poezi e shkruar nga Maya Angelou.
Përktheu: Orjela Apolloni.

“E urrej kur humb diçka,”
pastaj ajo kokën anon,
“qoftë edhe ndonjë cent, veç vdekja më shpëton.
S’mund ta shpjegoj këtë. S’ke çka shton,
Përveç që e urrej kur humb diçka.”

“Njëherë humba një kukull dhe një javë derdha lot.
Ajo i hapte sytë, bënte gjithçka, veç që s’fliste dot.
Besoj se atë e mori ndonjë hajdut kukullash e të tillë ka plot.
Po të them se e urrej kur humb diçka.”

“Njëherë, një orë që kisha, më ra nga dora dhe e humba.
Në atë orë për matjen e ditës ishin dymbëdhjetë numra.
Krejt çka mund të them për orën, që ta harroja s’munda,
Është se vërtet e urrej kur humb diçka.”

“Tash, nëse për orën dhe për kukullën ashtu jam ndjerë.
A s’mendon çka ndjej nëse dikush të dashurin ma merr?
S’po të kërcënoj, madam, por ai është kënaqësia ime n’terr.
Dhe dua të them që vërtet e urrej kur humb diçka.”