Poezi nga Argëzon Sulejmani

Janari merr me ikë…
Dy shkëndija bredhi sa bajnë dritë… 

Një filloren shqepë ujdisjet 
Prej dekorit festiv nëpër shesh 
Dhe niset rrugicës së tavernave 
Për me ba me jetën përshesh. 

E kam kuptu thotë shumë moti  
Që në këtë botë luhet lojë e t’pitit: 
Veç në taverna kurrë s’ia huqin ditës  
Veç gjithë ia huqin vitit. 

Djaloshi merr me ikë… 
Sytë tash nisin me i shndritë… 

Unë varë për traste mbetjen e një moti 
Me athëtinë limoni mendjen e brej’ 
Si më tha vogëlushi kur u kusuritëm: 
Ëndërroj të rritem, ëndërroj të blej. 

Sikur s’shkon diçka në këtë mes tëlanash 
Jetë e pa kohë që përmbytë me ngenë 
“Edhe nga një” për refrenin që përsëritet 
Axhami që shesin – të rritur që blenë. 

Koha merr me ikë… 
Vë në gjumë dritën dhe çilimitë…
 
Mbi banak trokëllijnë gotat si muajt 
Një, dy e tre deri në dymbëdhjetë 
Gjumi s’vjen në botën qaramane 
Djaloshi i vë ëndrrat me fjetë.
 
Pas një terri të thellë, dielli vjen i rëndë 
Strajca e motmoteve merr me ba pazar 
Rrugicave të harruara kujtimet shënojnë 
Vite sa një ditë – vite si janar. / KultPlus.com