Poezi nga Charles Bukowski

Nëse martohesh kujtojnë se e pat
puna jote
e nëse je pa grua kujtojnë se 
je i mangët.

Një pjesë e madhe e lexuesve të mi kërkojnë nga unë
të vazhdoj së shkruari mbi shkërdhyerjen me gra të krisura e 
me prostituta –
po ashtu, mbi të qenit në burgje dhe spitale, ose
duke vdekur urie apo
duke i nxjerrë zorrët 
jashtë.

Pajtohem se vetëkënaqësia zor që sjell
letërsi të pavdekshme
por këtë s’e bën as
përsëritja.

Për ata lexues tash
me zemër të sëmurë
që besojnë se jam njeri i 
vetëkënaqur –
ju lutem gëzohuni 
pakëz: agonia ngandonjëherë ndryshon
formën
por 
ajo kurrë s’ndërpritet për
askënd.

(Këtë dhe disa poezi të tjera të Bukowskit i gjeni në numrin më të ri të revistës ‘Akademia’. Përktheu nga anglishtja: Fadil Bajraj)