Poezi nga Charles Baudelaire

Në rregull, derisa jemi duke kremtuar me
mirësi sonte
dhe derisa muzika e trentë klasike më pushton
nga
radioja ime e vockël, po e ndez një puro të
këndshme
dhe po e kuptoj se ende jam goxha i fortë
dhe se
shekulli i XXI gati më ka zënë
Po eci pa u ndier drejt orës 5 të mëngjesit
në këtë natë të errët.
Pesë macet e mia hyjnë e dalin, duke më
kërkuar,
i kam përkëdhelur, u kam folur, ato
janë plot me frika të tyre vetjake të farkëtuara
nga shekujt
e mëparshëm të vrazhdësisë dhe keqtrajtimit
por kujtoj se ato më duan aq sa munden,
sidoqoftë, ajo që po përpiqem të them këtu
është se të shkruarit tash është po aq
ngazëllyese dhe i marrë dhe
bash rrezikim i madh për mua aq sa ka
qenë gjithmonë, ngase vdekja
pas gjithë këtyre viteve
shëtit nëpër dhomë me mua tash dhe më
flet me butësi,
duke më pyetur, a mendon se ende je
shkrimtar
i vërtetë? A je i kënaqur me atë që ke bërë?
dëgjo, lërmë ta pi një nga ato
purot.
Shërbehu, halabake, i them.
Vdekja e ndezë dhe ne rrimë ndenjur pa
folur për një copë herë.
mund ta ndiej këtu me mua.
A nuk të merr malli për egërsinë
e rinisë? Më në fund më pyet.
Jo edhe aq shumë, i them.
Por a nuk të vjen keq për gjërat
që kanë tretur?
Aspak, i them.
A nuk të mungojnë, Ajo më pyet me dredhi,
vashat
që të futeshin nëpër dritare?
E gjitha që sillnin ishin lajme të këqija, i
them asaj
Mirëpo iluzioni, ajo thotë, a nuk të mungon
iluzioni?
Ta merr mendja, pse ty jo, a? e pyes.
Unë nuk kam iluzione, ajo thotë
trishtueshëm.
Më fal, kam harruar për një gjë të tillë, i
them, pastaj i afrohem
dritares.
I patrembur dhe çuditërisht i kënaqur
për të shikuar shkrepjen e agut
të ngrohtë./ KultPlus.com