Nga Vlora Ademi

Përdita ime e mungueme,
dëshirë që ma prapton pritjen,
si n’pritjen e ngjizjes tande mbrenda meje dikur.

Ashtu po e mas kohën
me shikimin dikah
herë përtej, matanë,
e herë qiellit përpjetë

Ka net kur, mbërthye n’këmishën tande gjithë gritha t’mallit,
mundohem me ia krijue vetes do andrra,
me e zhba nji çast,
me zor me i hapë retë me bërryla
e mos me i lanë me na e zanë dritën n’pritë.

E t’mshefi…
herë mbas magjes,
herë mbas bunarit,
herë mbas shpinës s’nanës
mbrapa diellit ndojherë…

T’i qet nana nji palë krahë shpinës e t’vërvis dikah
e mbarue kur ketë katrahura, kthehem
për dore t’kapi, në gji t’shtrëngoj.
e ta shoh rritën, burrnimin ta shoh me sy përditë.

Zot!
Po qysh mujte aq gjakftohtë me e pa atë dramë?
Qysh mujte me ma shtrenjtue kaq shumë biletën e lirisë?

T’pati thurë nana çorapë prej leshi t’murrmë
mos me t’nirthë kambët dimnit.
Tash, sa herë aviten dimnat, marrohem prej tyne.
Qenka dashtë që nana n’vend t’çorapëve me të pasë thurë nji tjetër nafakë
me lesh t’bardhë
për mu’
për ty.

Nanës, bir t’paça,
Nji shenjë veç, ma ço aman!
Se sot e atë ditë
veç frymës tande i lutem e i falem,
sot e atë ditë përditë agjinoj
për erën tande,
flokun,
fjalën
lojën,
shtatin,
dorën tande.
Ah!

Veç ajo dorë mundet me m’i mshelë sytë
e me m’përcjellë në tjetrën anë. / KultPlus.com