Poezi nga Maya Angelou

Përktheu: Orjela Apolloni

Kur isha e re, e kisha zakon
me shiku’ përtej perdeve
se si burrat ecnin lart e poshtë në rrugë. Burra të dehur, burra të vjetër
burra të ri e të mprehtë
I shikoja ata. Burrat gjithmonë
shkojnë dikund.
Ata e dinin që isha aty. Pesëmbëdhjetë
vjeç dhe e uritur për ta.
Poshtë dritares sime, ata pushonin,
shpatullat e tyre të larta
si gjinjtë e një vajze të re,
e cepat e xhaketave përplaseshin mbi
pjesën e pasme,
Burrat.

Një ditë ata do të të mbajnë
në pëllëmbë të dorës, butë, sikur
ti të ishe veza e fundit e freskët në botë. Pastaj
shtrëngojnë. Vetëm pak. Shtrydhja
e parë është e këndshme. Një përqafim i shpejtë.
Butë në pafuqinë tënde. Pak
më shumë. Dhimbja fillon. Nxjerr një
buzëqeshje që rrëshqet rreth frikës. Kur
ajri zhduket,
mendja jote kërcet, duke shpërthyer ashpër, shkurt
bash siç merr flakë një shkrepëse në kuzhinë. E shkatërruar.
Është lëngu yt
që rrëshqet në këmbët e tyre. Duke njollosur këpucët e tyre.
Kur bota kthehet prapë mbarë,
dhe shija tenton të kthehet në gjuhë,
trupi yt është mbyllur me kërcitje. Përgjithmonë.
Asnjë çelës nuk ekziston.

Pastaj dritarja shfaqet e plotë në
mendjen tënde. Atje, bash prapa
perdes që lëkundet, burrat ecin.
Duke ditur diçka.
Duke shkuar dikund.
Por këtë herë, unë thjesht
do të rri dhe do t’i shoh.
Ndoshta. / KultPlus.com